CLVI

susmaya alıştırdılar belki de,
ondandır artık çok yazamıyorum.
aklıma gelen kelimelerin hepsi kendi istediği yerde,
bi düzene sokamıyorum.

"düzen" diye diye sabitlenen bizler,
"özlem" diye diye bekliyoruz,
ve gün bir kez daha geceye yerini bırakırken,
yine zaman geçti diye seviniyoruz.

kızıla çalan tüm güneş batmalarında tek bir umut var göz bebeklerinde,
kiminin sigara, kiminin mektup elinde.
sesi ve yüreği yetenlerin yanık türküler dilinde,
farklı hayallere aynı yerde büyüyoruz.

belki de çok alıştık sessiz yalnızlığımıza,
artık sanki sevdiklerimizle değil de,
direk mavi, ankesörlü telefonlarla konuşuyoruz, yaslanıp duvara,
sonra nereye çağırdığı belli olmayan bir ses duyuluyor o ara.

yüreğimizdeki kırışıklıklara inat,
her sabah yatağımızı dümdüz yapıyoruz,
verip de bozamadığımız sözlerin tersine,
olmadıysa tekrar yapmak için bozuyoruz.

su aynı su, deniz aynı deniz,
ağaçlar aynı yeşil,
ama sadece tellerin üstünden uçabilen kuşların sesi neşeli,
bazıları ise sürekli endişeli.

bazen gülerken,
bazen dalıp giderken;
bir gün daha batıyor geçici, sayılı günlerde,
biliyorum birileri de benim gibi seviniyor orda bi yerde.