Sol, Sol, Sol, Sağ, Sol!

askerde hepimiz yağmur yüklü bulutlardık ama birbirimize çarpıp yağmak yerine omuz omuza güneşin önünü açtık...

hep orayı anlatacak kelime yok ordaki his tarifsiz derdim ama şu denenebilir anlatmak için bir kez belki de;

-gittiğiniz cafede bir kıza aşık oluyorsunuz, onun da size ilgisi var ama bir süre sonra kız hayat kadını olduğunu itiraf ediyor ama siz aşkınızdan onu kabullenip durumunu umursamadan evliliğe gidiyorsunuz. kadının isteğiyle tüm hayatınızı geride bırakıp küçük bir şehre belki de kasabaya yerleşiyorsunuz. bir süre sonra karşı tarafta artık o aşk kalmıyor, kadın gitmek istiyor ve bir gün çekip gidiyor. arkasından "dur!" demek için yola çıkıyorsunuz ama daha evden bir kilometre uzaklaşmadan arabanızın motoru su kaynatıyor ve kalakalıyorsunuz.

anlatabildim mi bilmiyorum ama ranza yaklaşık bir buçuk metrekarelik bir alandı; ve çok dardı.

çok saatler oldu nefes almak dışında başka hiç bir şey yapmadığım ve çok nefes aldım her seferinde ciğerimi yaktığım.

dışında olanın anlamayacağı, içeridekilerin de anca bir biriyle konuşabileceği bir histi o, biteceğini bile bile yaşanan ve yaşanması gereken.

hayata dair çok katkısı oldu o ayrı dünyanın. artık hayatta "zorluk" diye baktığımız şeylerin ne kadar da lüzumsuz ve aşılabilir olduğunu gördük. bir çok şeye anlam veremedik ama bi yerden sonra öğrendik sorgulanmadan yapılması gerektiğini bazı şeylerin ve en zoru özlemdi oradaki hislerin;

"...koşarlar, ama anlamazlar neden koştuklarını. yürümek kolay gelsin diye koştururuz onları." - 'Nefes: Vatan Sağolsun' filminden.