50 cc

koltuğun her zaman oturduğum köşesine yine oturmadan önce buzdolabına ne zaman koyduğumu bile unuttuğum bi bira aldım, son kullanma tarihi geçen uzun ömürlü sütün hemen arkasından; karışık turşu konservesinin yanından.

neyiz biz? ne yapıyoruz?

sordukça, düşündükçe daha zor olur belki ama sormadan da hiç olmuyor ki.

çocukken izlemeyi istediğim çizgi film ve yeni oyuncaklar tek derdimizken şimdi ne kadar garip ve hatta bazen sinir bozucu geliyor küçük bir oyuncak için ağlayıp ortalığı yıkan çocuklar. onlar istedikleri ve mutluluk yükledikleri şeylere bizden daha büyük bir tutkuyla mı bağlanıyorlar yoksa sadece çocuklar diye mi böyle?

camdan binlerce ev ve binlerce ışık görünüyor. her evde ayrı insanlar, ayrı hayatlar. kiminin daha canlı ışığı kimi ise loş ışıkta oturuyor ve ya yatıyor. bir de ışık bile açmadan karanlıkta duranlar var, sessizce kendisiyle konuşanlar ve ya belki de yüksek sesle konuşan komşusunu dinleyenler. bir çok insan ve bir çok hayal var her şehirde. kimi asla olmayacağını bile bile kimi de hemen yarın gerçek olacakmış gibi hayal ediyor. onlarca çocuk doğuyor şu anda bile. nereye geldiklerini ve kalan hayatlarında ne yapacaklarını bilmeden. ve insanlar sevdiklerini kaybediyorlar aynı dakikalarda. dünya böyle dönüyor, kusurunda bile bir kusursuzluk barındırarak.

hatalar yapıyoruz, sonra doğrular.

gece olunca anlıyoruz ne kadar yalnız olduğumuzu. yalnızlık kötü bir şey diye değil, sadece anlıyoruz işte.

yorgun argın yürürken sokakta top oynayan çocuklara özeniyoruz, yokuş aşağı kaçan topu kim alacak diye tartışıyor onlar.

artık her daldığımız nokta başka bir anıya bağlanıyor. kimisi tebessüm ettiren kimisi acıtan. ve hatalar yapıyoruz sonra yine doğrular.

ailesiyle gittiği küçük bir alışveriş merkezinde kaybolan ve o an dünyası kararmış gibi hisseden çocuk değiliz artık, biliyoruz; çünkü hayat çok daha büyük bir alışveriş merkezi ve gün içinde onlarca kez kayboluyoruz.

herkes kendini aradığı bir yolculuk yapıyor; sadece kimisi daha çok adres soruyor yabancılara, kimiyse "bi şekilde her yer oraya bağlanır." diye bakıyor hayata.

yağmur, kar ve soğuk sadece kışın olmaz ki ama. eğer ne olduğunun farkında değilse her mevsim kara kış gelebilir insana.

çok kişiye güveniyoruz sonra. hep bir anlam yüklüyoruz.

ağzımızı kulaklarımıza götüren tüm anılara inat hep gözlerimizi buğulandıranlar geliyor aklımıza. tüm o anılarda tek bir soruya ulaşıyoruz "neden?" ve tek bir kelime söylüyoruz "keşke".

"büyük"lere özgü tüm kötülüklerden arınmış bir şekilde kalmak, kalabilmek istiyoruz. hırs, öfke, nefret, yalan, vefasızlık olmadan.

hava kapıyor sonra ve artık kar çocukluğumuzdaki gibi "kardan adam" anlamına gelmiyor.

uzun süredir dolapta bekleyen bira bitiyor.