Kaybedenler Kulübü

Bir kulüp kuralım.

Kendini sonsuz boşlukta ve her şeyi anlamsız hissedenlerden oluşan.

Hep kaybetmiş ve yine, sadece, kaybedeceğine inananların dahil olduğu bir kulüp. İki kaybeden bir araya gelip bir kazanan yaratmaya çalışsın burada. Hep akıllı olduk diye yaşanan kayıplara inat salak olunsun, hatta salağın en önde gideni bayrak taşıyanı olunsun.

Sen neyi kaybettin mesela? Ya da gerçekten kaybettiğin bişey var mı? yoksa sadece kazanmak için çabalamadığından elde mi edemedin her neyse o. İlla bi kadın olmak zorunda değil bu; bir film, bir kitap, araba belki, her şey olabilir. Kazanmaya çabalamamak ve kaybetmek çok farklı şeylerdir dostum. İkisini ne kadar ayırt edebiliyorsun? Ha şayet ayırt edemiyorsan sen zaten katmerli bi kaybedensin, hiç uğraşma.

İnsan tek başına sessiz durabilir zaten, neden iki kişi yanyana gelip sessiz durur ki? Sessiz duracaksak başka insanlara ne gerek var? Bir japon balığının yanında da aynı şeyler yapılabilir; bir koku değişir bir de görüntü. Susmayı ölümüne sevenler var, her geçen gün biraz daha geç olurken o anı yakalamayı es geçenler. Bence aptallık etmeyin; az önce aptallık edin dedim ama aptallığı tek başınıza yapmayın. Önce o aptallığı bile sevecek birisini bulun.

Başa dönersek, uzay boşluğunda süzülüyor gibi hisseden insanlarız biz sonuçta. Uzaya fırlatıldığımız mekik çoktan gözden kaybolmuş, sadece arada bir göktaşları çarpıyor bize artık; dengemizi bozup devam ediyorlar yollarına. Tutunacak bir şeyler yok uzayda ama zaten insan tutunacak bir şey de aramıyor o boşlukta, gereksiz.

Siz de bazen, yapacak bir şeyiniz kalmamış da sanki sadece bu dünyadaki zamanınızı dolduruyor gibi hissediyor musunuz?

Bir imza da siz atın o zaman yalnızlığa. Ne kadar garip gelse ne kadar gülsen de bu böyle arkadaş. Yalnızım, yalnızsın, yalnızlar; zorlama.

Git sevdiklerine, dostlarına, arkadaşlarına onları güldür mutlu et ne kadar edebiliyorsan. Bir anlık kalabalık bir ömürlük yalnızlığı bastırabilir daha derinlere çünkü.

Deli saçması geldiyse sana dediklerim bir daha oku. Sonra bir daha. Belki bir daha.

Ne kadar okuyabilirsen, o kadar yalnızsın sonuçta.