Muhteşem Üçlü

önce nerden başlarız?

doğuştan içgüdüsel olarak iki şey biliriz galiba; emme, sevme.
hiç tanımadığımız eşek kadar insanların "cee" deyişlerine güleriz, severiz onları; kokularını, seslerini. ama bilmeyiz adlarını, özelliklerini.

benim "anı" diyebileceğim ilk görüntüler 3 yaşıma ait. kreşe giderken sabahın köründe bi türlü uyanamazdım. o sabahları hatırlıyorum hayal meyal. sonra seneler ilerledikçe anılar da netleşiyor.

ankara'da "bebe" olunca simidi sevmemek olmaz; kreşe gidip gelirken yolda birer simit yediğimi hatırlıyorum. kızları sevmediğimi, asla öğle uykusuna dalamadığımı, her yıl düzenli olarak en az beş iğne yediğimi hatırlıyorum.

galiba önce saflıktan başlıyoruz.

sonrasında güven geliyor.

yaşadığımız her olay sonrasında "dünyanın düzenini çözdüm" triplerine giriyoruz ama her seferinde yeni bir şeyler görüp keşfetmeye de devam ediyoruz.

aslında insanlar olarak zor bir sınavdan geçiyoruz. kadın-erkek. apayrı iki cins. bambaşka düşünce sistemleri, davranışları var. her iki tarafta belli konularda çok iyi belli konularda çok zayıf. örneğin; arabaların temizlik ile ilgili denilebilecek tek parçası neresidir? silecekleri. araba silecekleri bir kadın mucitin icadıdır. o bulmasa başka bir kadın bulana kadar buğulu ve kirli camlarla arabalarını sürerdi büyük ihtimalle erkekler. aslında bambaşka düşünmemize rağmen bu tamamlayıcılık bizi bi arada tutan; aşık eden, nefret ettiren.

o zaman sonra aşkı kaybediyoruz.

ne kalıyor geriye? kendimiz.

işte ne zaman geriye sadece kendimiz kalırsak o zaman başlıyor hayat. o zaman seviyoruz. o zaman güveniyoruz. ve o zaman en saf ve en temiz duygularımızla yaşıyoruz. çünkü hayat yaşadığımız tecrübeler kadar ve bu üçü malesef en az bi kere kaybetmeden gerçek anlamda kazanılmıyor.