Komiser Hakan - Başa Sarmak

İki radyo frekansı birbirine karışmış şekilde hangisinde ne çaldığı anlaşılmadan yükseliyordu müzik sesleri radyodan. İki saat önce havalandırılmış olmasına rağmen sigara dumanı kaplamıştı tekrar küçük salonun atmosferini. Yerde dağılmış şekilde duran cinayet dosyaları, iki gün önceden kalan ve bir kısmı halıya dökülmüş karışık kuruyemişler -ki dökülen ve kalan kısmın içerisinde antep fıstığı eser miktardaydı-, iki kişilik yemek masasının üzerini kaplayan bira şişeleri ve bütün dağınıklığın ortasında, tam televizyonun karşısındaki iki kişilik koltukta; saçları dağılmış, üç günlük kirli sakalının arasından beyazları seçilen ve karanlıkta daha doğrusu sadece sokak lambasının aydınlattığı kadar bir ışıkta oturan Hakan.

Bazı günler vardır hani, sanki Dünya'daki bütün işin gücün bitmiş ve tası tarağı toplayıp gitme vaktin gelmiş gibi hissedersin; herkesin karnı tıka basa doyduktan sonra annenin buzdolabından çıkarıp da sofraya koyduğu karpuz gibi, faydasız, gereksiz ama doğru zamanda anlamı olan.

Hakan için o gün öyle bir gündü. Sabahtan beri aynı koltukta aynı şeyi yapıyor; boş boş sehpanın üzerindeki bir vişne suyu lekesine bakıyordu. Bir an kendinden bile sıkıldı, yüzünü yıkamaya kalktı ve o zaman biraz hava almaya karar verdi. Üzerini değiştirmeden yatak odasına gidip cüzdanını aldı.

Evden çıkıp yürüye yürüye ve düşüne düşüne Taksim'e geldi.

Sakin olacağını düşündüğü bir bara girdi ki Taksim ortalamasına göre sakin denilebilecek bir mekandı. Doğrudan bara gitti ve oraya da oturdu. Kendisine güler yüzle yaklaşan Barmen onunla göz göze geldiğinde "Dışarıda bir felaket mi oldu?" diye düşündü. Sormadı karşısındaki yıkık adama neyi olduğunu, onun konuşmasını bekledi. Hakan da bir bira istedi.

Evdeki aktivitesini orada da başarıyla sürdürdü. Bir saat gözlerini tek bir noktaya odaklayıp üç bira içerek oturdu. O öylece oturmasına daha devam ederdi ama "Boş mu?" sorusu dikkatini dağıttı. "Efendim?" dedi kendisine bakan iri iki adet yeşil göze doğru dönerek;

- Sandalye diyorum, boş mu?
- Ha, evet. Evet boş.
- Tek misiniz yani?
- Evet.
- Bana bir içki ısmarlamak ister misiniz?
- Ben ısmarlamak istemem ama siz isterseniz ısmarlarım.
- Nasıl yani?
- Yani diyorum ki hanımefendi; ben size kur yapmak, sizinle sohbet etmek için size içki almam; ama derseniz ki 'Beyefendi cüzdanımı unutmuşum.' ya da 'Çantamı çaldırdım.' ya da 'Kredi kartlarımın limiti doldu.' o zaman içki parası veririm size.
- Siz bana alenen hakaret mi ediyorsunuz şu an?
- Daha alenen etmedim ama uzatırsanız edeceğim.
- Hele bir edin. Polisi ararım direk.
- İsterseniz tanıdığım bir kaç iyi polis var. Numaralarını vereyim onları arayın.

Dedi Hakan. Kafasının açılması ve kendini tekrar hayatta hissetmesi için böyle saçma bir olay gerektiğini de fark etti aynı zamanda. "Teşekkürler, sizin için de üç bira ödüyorum. Çok yardımcı oldunuz." dedi kadına. Sonra kadının ve Barmen'in şaşkın bakışları arasında hesabı ödeyip bardan ayrıldı.

Kadınla girdiği tartışmadan sonra üzerindeki "işe yaramazlık" hissi gitmiş miydi? Sadece tek noktaya odaklanıp bakmayı bırakmıştı; en azından bir süre.

İyi miydi peki? Değildi tabi ki. Zaten iyilik, lüks tüketim ürünlerindendi ve Hakan da lükse yönelmeyecek kadar alçak gönüllü bir adamdı.

Bardan çıkınca bir sigara yaktı; aslında bir süredir sigarayı bırakmaya çalışıyordu ama Çetin hayatında olduğu sürece bu mümkün değil gibi görünüyordu. Çetin, Papa'yla tanışsa, onu eşli batak müptelası yapabilecek kadar kahvehane kültürüne sahip bir adamdı.

Hakan da sigarasını yakınca onu hatırladı ve aradı;

- Çetin, napıyosun oğlum?
- İyi abi, Burak bende. Oturuyoruz. Altyazılı film getirmiş dingil, o filmi izliyor ben de arada altyazılara bakıyorum, çeviride yakaladığım hatalar var.
- Senin yabancı dilinde mi var la?
- Yabancı dilim yok ama bu "fuck"ları hep yanlış çevirmişler, onları ayırt edebiliyorum.

Hakan gülümsedi. Çetin'e belli etmedi ama güldüğünü. O an, hayatında olup da bazen göz ardı ettiği güzellikleri de fark etti. Kendi içine gömülüp kalacak kadar yalnız olmadığını da. Telefonda cevap bekleyen Çetin geldi bu kısa süreli düşüncelerinin arasında;

-Filmi başa sarın la, ben de geliyorum.