Lahmacun

"İyi akşamlar, ben yarım saat önce iki lahmacun söylemiştim. Eğer lahmacunu yapmadan önce kıymaları şarapta bekletmiyorsanız siprişimin neden bu kadar geciktiğini sorabilir miyim Rüstem Usta?" dedi. Demesiyle de telefon suratına kapandı. Dört gündür aralıksız olarak makarna yediği için o gün bir çılgınlık yaparak lahmacun söylemeye karar vermişti. Aradan dört dakika geçtikten sonra Meşhur Antepli Kebap Lahmacun ve Dürüm Salonu'nu tekrar aradı. Telefonu açan kişi kısık sesle bir şeyler söyledi ama o anlamadı:"Ne diyon?" dedi, yanıt olarak: "Abi kapat, polisler burda, arama yapıyolar." dedi aynı kısık ses.

Evet! Eğer kendisi polis olsa o da gidip o kebapçıda arama yapabilirdi. Ona göre; adı "kebapçı" olup da ürünlerinde bu kadar eser miktarda et olan başka bir işletme yoktu. "Burası temiz komiserim. Ürünlerde hiç ete rastlamadık." cümlesini kurduğu, üniformalı bir sahne hafızasında canlanıyordu ki aç olduğunu hatırladı. Karşı duvarda asılı, emekli edebiyat öğretmeni dedesine ait olan tabloya bakarak açlığıyla ilgili bir sunum yapabilecek kadar açtı.

Bir yanı farklı bir kebapçıyı arayıp sipariş vermek isterken diğer yanı montunu giyip olay yerine gitmek için çıldırıyordu. O da çıldıran yanının sesine kulak verdi.

Üç sokak aşağıdaki kebapçıya, on dakika sonra ulaştı; gerçekten de dükkanın önünde ekip otosu duruyordu. Toplaşan kalabalığa yanaşıp: "Hayır mı dayı?" diye sordu içlerinden en delikanlı ama dedikoducu duran tipe. "Hayır değil gardaş. Kebapçının alt katında kumar oynatıyolarmış. Biz de bu günahkarların kebaplarını yiyip duruyoduk." dedi dayı. Orada, asla sonuca ulaşamayacak bir diyaloğa gireceğini anladığından konuyu uzatmadan teşekkür edip dükkana doğru yöneldi. Kapıdaki genç memur onu durdurdu: "Nereye kardeşim? Kapalı dükkan, arama var içerde." dedi. "Tamam işte, ben de aramaya yardımcı olmaya geldim memur bey. Benim de iki tane lahmacunum var içerde, bi yardım edin de bulalım şunları hadi." dedi. Memur onu oradan uzaklaştırırken bir çok akrabasını da andı.

Artık olay bir açlık oyunundan çok daha fazlası olmuştu onun için. Sadece "bir şeyler" yemek değildi olay; lahmacun yemeliydi ama nerede?

Hemen telefonunu çıkarıp, bütün yemek uygulamalarını ezbere bilen arkadaşı Melis'i aradı: "Alo Melis hayırlı akşamlar. Uzatmadan konuya giriyorum. Bizim evin civarında en iyi lahmacunu nerede yiyebilirim?" dedi. Bu soru belli ki Melis'i zorlayacaktı. O daha çok Avrupa Mutfağı'na hakimdi. "Iıı, sen şimdi nerdesin? Sen tam olarak nerdesin? Olduğun yeri desene bi." gibi sorular sorarak zaman kazanma çabasına girişince o da telefonu kapatmaya karar verdi. Lisenin biraz ilerisinde kalan fırın geldi aklına. Kendisi de o liseden mezundu ve cuma günleri, eğer harçlıkları bitmemişse, ders çıkışı topluca o fırına giderlerdi. Fırının sahibi Tombul Cenk üç sene önce vefat etmişti, şimdi oğlu Tıknaz Umut işletiyordu fırını.

Hafif rüzgar ve serinliğin altında fırına ulaştı. Umut, duvara monte televizyona dalmış uyukluyordu. "Umut, Umut naber?" diye oturdu yanına. Umut esnedi, gözlerini ovdu, biraz gerindi. "Ne işin var lan bu saatte fırında?" dedi. "Bana lahmacun ver Umut." dedi o da.

- Oğlum ne lahmacunu ya. Fırını yakmadık bile akşam ki ekmek servisinden sonra.
- E yakalım şimdi kanka. Canım çekti be çıtır çıtır. Hadi yak da yap.
- Oğlum git başımdan ya. Ben birazdan eve gitcem zaten hadi sen de def ol yavaştan.
- İnşallah bi gün senin de canın çok lahmacun çeker de senin için de kimse fırınını filan yakmaz Umut. İnnnşallah!

dedi ve hafif dolan gözlerle fırından ayrıldı. Antep'ten Dünya'ya yayılan bu lezzete ulaşması giderek zor bir hal alıyordu. Aklında ve midesinde lahmacun düşüncesi ile yürürken fark etmeden yola indi. Acı korna sesi ile irkildiğinde kendisine çarpmak üzere olan taksiyi ve kendisine küfreden taksiciyi fark etti: "Lan göt! Araç mısın da yolun ortasından yürüyosun!" diyen taksiciye: "Bildiğin iyi bi kebapçı var mı?" sorusuyla karşılık verdi. Taksici az önce "Göt" dediği adamı aracına buyur edip: "Seni en kral yere götürücem abi, hem de çok yakın." dedi. Otüz üç dakika kadar gittikten sonra sahilde bir balık restoranının önünde durdular: "Lan burası balıkçı! Ne alakası var lahmacunla?" dedi. "Lahmacun dediğin tam hangisi oluyodu abi?" dedi taksici. Bu soru üzerine birbirlerini izlediler bir süre. Taksicinin çocukluğunu, gelmişini ve geçmişini düşündü. Kim bilir ne yaralar, ne acılar vardı hayatında: "Sen benimle dalga mı geçiyon yavşak!" diyerek tekmesini sallamasıyla taksinin tamponunu düşürmesi bir oldu. Hiç koşmadığı ve bir daha da koşamayacağı kadar hızlı bir şekilde oradan uzaklaştı.

En yakın durağa gidip otobüse bindi. Yol boyu karnını içeriden yumruk atan açlığını bastırmaya çalıştı. Şehri ve otobüs şoförünün içli köfte şeklindeki ellerini izledi.

Kırk dakika sonra yaşadığı binaya ulaşmıştı.

Evin kapısını açtığında tam karşıda, salonda, sehpanın başına oturmuş olan ev arkadaşı Ahmet'i gördü. Ahmet de onu görünce elinde tuttuğu tepsiyi hafif eğimli şekilde ona doğru tutarak: "Gel lan, kaynanan seviyomuş. Gelirken lahmacun almıştım, yiyelim." dedi.