Komiser Hakan / Bir Yaz Gecesi - 1

"Abi, birileri ölmezse biz işsiz kalırız de mi?" dedi Çetin; Beşiktaş'ta oturdukları kafeden ayrılmış, cinayet ihbarının olduğu adrese doğru giderken. "He Çetin. Hatta ölümler azalırsa birer ikişer işten çıkarırlar önce. Sonra artarsa tekrar yerimize birisini alırlar. Salak salak konuşma da geç hadi geç! Yeşil yandı." dedi Burak, cevaben.

Gazı kökledi Çetin, tekerleri kayarak harekete geçti araba. Hakan, çoğu ihbardan sonra olduğu gibi, yine kafasını cama yaslamış boş gözlerle dışarıyı izliyordu. Her cinayet ihbarıyla birlikte, onun da içi, biraz daha ölüyordu sanki. Bu kadar güzel bir adamın bu kadar çok ölümle uğraşmasının tek bir açıklaması vardı: hayat!

Ortaköy üzerinden Zincirlikuyu'ya oradan da Levent'e vardılar. Haftasonu ve güzel bir yaz akşamı için makul denilebilecek bir trafik vardı. Maslak'a ulaşmaları on dakika kadar sürdü.

Her ihbar geldiğinde, üçünün de belli tepkileri vardı aldıkları haber karşısında. Çetin olduğundan daha hareketli ve konuşkan bir hal alırdı, Burak sinirlenir ve her şeye agresif yaklaşırdı; Hakan ise susardı.

İhbarın geldiği adrese vardıklarında, rezidansın girişinde Olay Yeri İnceleme ekibinin amiri Tufan Komiser karşıladı onları: "Hoş geldiniz Hakan Komiserim. Biz de biraz önce geldik. İki ölü var, sevgililer muhtemelen. Cinayeti işaret eden bir bulgu yok elimizde ama dediğim gibi yeni geldik, arkadaşlar hala araştırıyor. İsterseniz buyurun bir çay içelim biz." dedi.

- Ne çayı Tufan? İşinizi halledin, ilk inceleme bitince birazdan çıkıyoruz yukarı, söyle adamlarına.
- Peki Hakan. Beş dakika sonra yukarıda olun.

Başını kaldırıp rezidansın son katını görmek istediğinde, başı dönecek kadar yüksekteydi. Bahçeye inip polislere korku dolu gözlerle bakan rezidans sakinlerini inceledi. O panik anında bile bazıları Hakan'ın ve Çetin'in tişörtlerine, ayakkabılarına dikkatlice bakıyorlardı; bu muhitte görmeye alışık olmadıkları bir etiket skalasına aitti sonuçta onlar. Burak giyimine dikkat ederdi, o yüzden o diğerleri kadar göze batmıyordu; hatta üçünü, ünlü bir modacının defilesinde podyumda hayal etsek, Burak kesinlikle, modacıyla el ele kapanışı yapabilecek bir haldeydi. "Bunlar bize mi bakıyo la?" diye iki kızı işaret etti Çetin. Hakan, bir şey demeden sağ elini Çetin'in sağ omzuna atıp hafifçe sıktı, kaybedenlerin vücut dilinde bu 'siktir et' demekti...

Beş dakikaları dolunca yukarı çıktılar. Evin dış kapısında zorlama belirtisi yoktu, kapının tam karşısında, iki tarafı açık, ahşap bir kitaplık, salonu ve koridoru birbirinden ayırıyordu. Kitaplardan bir kaçı yere düşmüştü ve salonda, pencerenin önünde yer alan çalışma masasının çekmeceleri de açıktı. İncelemeye devam eden memurlara: "Bir şeyler bulabildiniz mi?" diye sordu Hakan. Memurlardan birisi yerde yatan cesetlerin birbirine kenetlenmiş ellerini işaret etti ve elindeki feneri oraya doğrulttu; ellerinin arasında bir ilaç şişesi duruyordu. "Ne bu?" dedi Hakan; ağır bir uyku ilacı olduğunu ve intihar etmiş olabileceklerini söyledi memur.

Hakan resmi kafasında canlandıramıyordu. Üçüncü bir kişi tarafından bunların yapılabilmiş olması muhtemel gelmiyor; bir arada intihar edecek iki aşığın da ortalığı bu kadar dağıtıp, yıkıp sonrasında sakince yere uzanacağına ihtimal vermiyordu. "Sizce ne olmuş?" dedi Çetin ve Burak'a, lafa her zaman ki gibi Çetin girdi;

- Cinayet, artı, intihar abi.
- O nasıl lan?
- Şöyle. Bu adam eve geliyor. Kadının kendisini aldattığını öğrenmiş ya da ne bileyim; kadın hamile ama çocuğu aldırmam diyor. Bu tarz bir husumet var aralarında.
- Eee?
- Adam sinirleniyor. Bir iki kitap alıp yere çalıyor kendini kontrol edemeyip. Sonra çekmeceleri açmaya başlıyor: 'Nerede o lanet olası uyku ilaçların ha? Nerede?' filan diyerek. 'Lanet olası' deme nedeni de zengin olması, sen ben diyemeyiz öyle. Neyse işte, sonra ilaçları bulup önce zorla kadına içiriyor sonra da pişmanlık ve sinirle kendisi de içip el ele yere uzanıyor kadınla.
- Öylece ölüyolar yani birlikte?
- Bence öyle.

- Tufan sen ne diyosun? Çetin'in bu kez bir şeyleri bilebilme ihtimali var mı?
- Mantıksız değil aslında söyledikleri ama yine de havada kalıyor. Kimse ne kavga ne gürültü duymuş. Mutfak masasında kırmızı şarap ve güzel bir yemek var. Kötü bir haber, tartışmanın aksine sanki bir şeyleri kutluyorlarmış gibi duruyor. Bilemiyorum Hakan.

Hakan da bilemiyordu. Anlık bir sessizlik oldu, herkes yerde yatan çifte bakarken Hakan'ın telefonunun titreşimi sessizliği dağıttı. Bir yeni mesaj gelmişti:

"Hadi Hakan. Sence de herkesi evden göndermenin zamanı gelmedi mi? Olay Yeri İncelemeyi de, ekibini de çıkar daireden. Dört yıldır yüz yüze görüşememiştik. Herkes gidince çiftin oturma odasına gel, laflayalım..."