Komiser Hakan / Bir Yaz Gecesi - 2

"Hadi Hakan. Sence de herkesi evden göndermenin zamanı gelmedi mi? Olay Yeri İncelemeyi de, ekibini de çıkar daireden. Dört yıldır yüz yüze görüşememiştik. Herkes gidince çiftin oturma odasına gel, laflayalım..."

Mesajı okuyunca donakaldı birkaç saniye, sonra da: "Herkes dışarı çıksın! Tufan, Çetin, Burak, Olay Yeri, köşedeki fotoğraf çeken gözlüklü! Hepiniz dışarı. Hemen!" diye bağırdı. Birkaçı soru soracak gibi olsa da mimikleriyle ve el işaretleriyle hepsini dışarı yolladı ve evin kapısını içeriden kapattı ve oturma odasına doğru yürümeye başladı. Mesajın kimden geldiğini tahmin ettiği için mesajda yazanları harfiyen uyguladı.


---Tam olmasa da yaklaşık 4 sene kadar önce---


"Bugün görüştün mü Komiserimle Çetin?" dedi Burak. "Görüşmedim." dedi Çetin de. Zaten üç haftadır tek kelime konuşmamıştı Hakan. Bir ihbarla gittikleri evde, adamın biri, beş yaşındaki öz kızını vurmuştu Hakan'ın gözü önünde; o da kendisini suçluyordu adamı gider gitmez vurmadığı için...

O olaydan beri tek kelime etmemişti Hakan. Susuyor, sık sık göğsünü ovuyor, tuvalet molası süsü verdiği aralarda, ağlamaktan kızarmış gözlerle masasına dönüyordu. Dünyadaki en ağır suçların hepsini aynı anda işlemiş gibi bir ağırlık çökmüştü vicdanına ve o ağırlık dudaklarına da baskı uyguluyordu. Konuşmuyor, birlikte göreve gitmiyor ve mesai saatleri dışında görüşmüyorlardı üç haftadır.

- Bi arayalım Çetin o zaman? Zaten iyi değil, bi de böyle habersiz mesaiye gelmeyince ben iyice kıllandım.
- Oğlum saçma sapan konuşma. Arasak telefonu açacak mı? Tek kelime edecek mi? Hayır! Rahat bırak adamı. Kendine bir şey yapmaz Hakan Komiserim. Beni asıl düşündüren yarın ki duruşma.
- Hangi duruşma?
- Geçen ay Tunalı Otel'de işlenen cinayetlerin duruşması var ya yarın Burak! Amirimin akademiden devresi olan adamın işlediği cinayetler.
- Ben onu unutmuştum oğlum! Amirim tanık olarak dinlenecekti de mi? Adam bildiğin konuşmuyo? Şimdi tanık kürsüsüne çıkıp da yine konuşmazsa masum diye salmazlar de mi herifi?
- Hee salarlar. Hatta yerine de Hakan Abi'yi alırlar içeri, çok sessiz diye...
- Tamam uzatma.

Uzatmadı Çetin. Çay söylediler. On dakika kadar sonra Hakan mesaj attı:"Bugün Merkez'e gelmiyorum. Yarın mahkemede görüşürüz." diye.

Ertesi gün mahkeme girişinde buluştu üçü. "Daha vaktimiz var, girmeden bi kahvaltı edelim." dedi Burak. Çetin, Hakan'a baktı, Hakan tepki vermedi. Zaten geçtiğimiz üç haftada gözle görülür şekilde zayıflamıştı da. Israr etmediler, sessizce beklediler. Bu kadar susacak kadar canı yanan birisi ne kadar geçerse geçsin açlık hissetmezdi.

Mahkeme başladı. Hakimin salona girmesiyle herkes ayağa kalktı. "Sanığı getirin!" diyerek yerine oturdu. Hakan üç hafta sonra ilk kez o zaman konuştu, dişlerinin arasından, oldukça kısık bir sesle: "Şerefsiz!" dedi.

Kulakları ondan gelecek tek bir kelimede olan Çetin ve Burak çok sevindiler bu tepkiye, "Şerefsiz ki ne şerefsiz!" dedi Çetin gaza gelerek. "Konuşmayın atarım dışarı!" yanıtı geldi Hakim'den Çetin'e.

Hakan tanık olarak kürsüye çıktığında salondaki herkesi dikkatlice izledi.
Akademiye başladığı günü düşündü, arkasındaki şerefsizle olan arkadaşlığını da.
Ailesini düşündü, tek aşkı Burcu'yu da. Gözünün önünde ölenler de geldi aklına, öldükten çok sonra incelemeye gittikleri de.
Ölmek istediği günler de oldu, öldürmek istediği de;
Nefes alıp vermeyi düşündü...
Sanki bütün salon nefes almayı bırakıp onu izliyor gibi hissetti, biraz terledi; ama öyle sıkıntıdan değil... Biraz sonra arkasındaki şerefsizi hapse gönderecek olmanın verdiği mutluluktan.

Konuşmaya başladı sonra Hakan. Üç hafta sonra konuşuyordu. Durmadan, nefes bile almadan anlattı çünkü onun için yeni bir gün, anca bir önceki ölümün defterini kapattığında başlıyordu.

Hakim kararını verdi; 18 yıl. İki kişi öldürmüştü; kişi başı dokuz yıl.

"Bizim on yıl aradığımız katiller oluyor, adamlar o katili on yıl içerde tutamıyolar be abi!" dedi Çetin, mahkeme salonundan çıkınca.

"Hakan!" diye bağırdı bu sırada, koridorda, Hakan'ın az önce 18 yıl hapis cezası almasını sağladığı eski dostu Ferit. "Hakan!" dedi; "Sana çok bomba haberlerim olacak!"

Hakan cevap vermeden çocuklara döndü: "Oğlum gidip bi kahvaltı edelim, üç haftadır bi şey yemedim!" dedi.

---Tam olmasa da yaklaşık 4 sene kadar önce---

Oturma odasına girdiğinde, köşedeki berjerde oturan Ferit'i gördü:"Sen ne ara çıktın şerefsiz?" dedi.

- Hakan ben yarım iş yapmayı sevmem bilirsin, kaşıntı oluyo, sinirleniyorum öyle olunca. Bu çifti de Tunalı Otel'de elimden kaçırdığım için rahat uyuyamadım. Tamamlamam lazımdı anla beni. Bi de seni özledim, onun da etkisi var. Aslında iş yarım kalmış gibi hissetmiyordum, yalan söylemeyim. Sana ulaşmak için birilerini öldürmek lazım diye düşündüm. Ya ölülere ulaşıyosun sen ya da seni dolaylı yoldan öldürmek isteyenlere...

- Burcu'yla ilgili, dolaylı da olsa, cümle kurma Ferit. Çeker vururum.

- Ben isim vermedim devrem.

- Niye beni çağırdın, görmek istedin?

- Sen ciddiye almamıştın ama ben sana en son ne demiştim hatırlıyor musun? Mahkemede, sen arkanı dönüp giderken?

- Hatırlamıyorum...

- "Sana çok bomba haberlerim olacak!" demiştim.

dedikten sonra cebinden telefonunu çıkardı. Ekranında aranmayı bekleyen bir numara duruyordu. "Ekip otonuzu çok sevmiyosunuzdur inşallah Hakan Komiserim? Araba neyse, yenisi alınır da, şimdi aşağıda o kadar arkadaş... Onlara yazık olacak." dedi.

Hakan'ın arabasına bomba yerleştirmişti. Aşağıda, o aracın yanında şu an en az yirmi kişi bekliyordu. Hakan soğuk kanlılığını bozmadan onu oyalamaya başladı. Oyalamasının nedeni bir şeyler düşünebilmek değildi, o kısmı çoktan halletmişti. Biraz önce, kendisini oturma odasına çağıran mesaj geldiği sırada, Burak'ın telefonundan kendisini aramış ve telefonunu açık şekilde cebine koymuştu. Yani Burak, bomba ihbarını duyup çoktan herkesi oradan uzaklaştırmıştı muhtemelen; ama yine de Hakan'ın bir şekilde Ferit'e engel olması gerekiyordu...