Deneme; Bir İki...

Hayat, çok garip.
Bile bile girilen bir lades gibi ama tek farkla, bilmeden bırakılıyoruz tam ortasına.
Nerede ne yaparsak en iyisi nereden bile biliriz ki?
Düşünmek diye bir özelliğimiz var, sonra o da gidiyor bazen elimizden, tutamıyoruz ki.
Kafamızı kaldırıp gökkuşağındaki renklere bakarken,
Altından nice renk akıp gidiyor biz görmeden.
En uzağı en yakın belliyoruz bazen,
Bazen ellerin kavuştuğu rüyalar görüyoruz, sessiz, kimsesiz, yalnız.
Ne kadar yorgun olursak olalım uyanmak istiyoruz,
Gözlerimiz nemli,
Yastığımız nemli.
Hasret çekiyoruz sürekli, bilinmeyene ya da en iyi bildiğimize.
Ne işe yaradığını bilmeden ezbere nefes alıyoruz, yedi gün yirmi dört saat.
Ve bir yirmi dört saat daha ekliyoruz hayatımıza,
Bazen dua edip bazen de sitem edip uyuyarak.
Biz büyüdükçe mi büyüyor hatalarımız,
Ve pişmanlıklarımız bilmiyorum.
Kendi üzüntümüzden çok bir başkasınınkini düşününce insan oluyoruz,
İnsan olduğumuz yerde kalakalıyoruz.
Ne bir cümle, ne bir ses.
Boğaz düğümlenince bir kez,
Buz kesiliyoruz.
İçimizde bir alev cayır cayır yanarken,
Gözler her sıfatta o gözleri ararken,
Sen kovaladıkça kader senden kaçarken,
Çıkmaz ne kadar sokak varsa hepsine giriyoruz.
Görüyoruz, duyuyoruz, hissediyoruz;
Birileri ne görüp ne duyup ne hissederken.