Ağustos

ağustos ayında bastıran bir yağmurdu,
havanın bütün boğuculuğunu yok eden,
serinleten,
çöldeki serap gibi;
talebe arz,
aşka cevap gibi.
güneşe teslim etmekti bütün beyaz pigmentleri,
gölgede bile kavrulmak.
yaşlıların okey oynadığı gölgelik bir sahil kahvesinde,
tost yiyen bebelerin masasında,
örtüye temas eden buzlu bardağın dışında kalıp,
iki damla olarak ağır ağır süzülmekti bizimki;
demir parmaklıkların arkasından içeridekileri izler gibi,
içinde olmak varken, dışarda kalıp da,
eriye eriye içerdekileri özler gibi.
susmak bilmeyen üç yaşında bir kız çocuğu gibi sayıklardı seni,
içimde bir yerlerde hep aynı ses,
deniz kumundan kaleler yapardı depremlerimize dayanıksız,
ve o ses her çağırdığında sana gelirdim dayanaksız.
akşam türlü türlü böceklerin sesi eşliğinde verandada yenilen akşam yemeği,
sonrasında belki çarşıda ufak bir gezinti,
çok yememişsek yemeği, iki top dondurma belki de,
yanyana,
bizim gibi.
ama sıcak, çok sıcak,
o iki top dondurma da akacak,
bardağın dışından akan damlalar gibi;
ve o hiç susmayan kız çocuğu bu sefer ağlayacak,
sen gibi,
ben gibi...