Pazar

pazar günlerini, özellikle günün bu saatlerini ayrı bi severim. yaşadığımı hissettiren bi karartı oturur göğsüme her hafta bu saatlerde. (23:15)

çocukluğumdan gelen bir alışkanlık mıdır yoksa ülkemin kamu düzeninden mi kaynaklıdır bilmiyorum ama ertesi gün okul ya da iş var diye göğsümde kendimi bildim bileli aynı baskıyı hissediyorum.

çocukluğumda her şey daha kolaydı. üzülmek de onu unutmak da. günün bu saatleri çoktan uyumuş olurdum ilkokul yıllarımda. ya bizimkiler izlerdim banyodan çıkınca ya da parliament pazar gecesi sinemasını. mevsime özgü bir şeyler olurdu önümdeki tabakta hep; portakal, kestane, karpuz, vişne suyu vs.

geçmişte hangi gün ne yaptığımı hatırlayamam tabi ki ama dönüp baktığımda en net hatırladığım günler hep pazar günleri çünkü onlar hayatımızın en çok rutin olan günleri aslında. çalıştığımız ya da okula gittiğimiz ve haftaiçi boyunca aynı şeyi yapıyoruz sandığımız günlerden bile rutin pazarlarımız. özellikle çalışıyorsak mutlaka kendimize zaman ayırma adına bir şeyler koyuyoruz pazar günlerine;

-her pazar sabah koşusu,
-her pazar deniz kenarında kahvaltı,
-her pazar bir romantik komedi,
-vs.
-vs.
ve saire!

hep rutinden şikayet eden biz en boş anımızı bile bir rutine bağlıyoruz. çünkü biz böyleyiz ve bu kötü bir şey değil. dert de, gülümseme de, ölüm de, yaşam da rutin zaten. biz sadece adını rutin koymuyoruz o özgürlüğün bize verildiği pazar günlerinde. haftanın kalan beş ve ya altı günü ölüp bi pazar günü diriliyoruz kendimizce. aslında ölüyüz ve ya diriyiz her gün aynı derece.

pazar günleri hala zihnimde o şofben (ya da şohben, her ne boksa) yanıyor ve ben banyoya giriyorum. tırnaklarımı kesiyorum ertesi gün okul olduğu için. bizimkiler başlıyor, dunkofla birlikte çarpım tablosunu tekrar ediyorum.

annemin "kalk yat hadi!" serzenişleri arasında "the mask"in sonuna kadar uyumadan oturmaya çalışıyorum.

ama daha çocuğum ve daha çocuğuz. gücümüz yetmeden bu pazar da bitiyor.
haftaya farklı bir pazarda aynı rutini yaşamak için uyuyoruz.

iyi geceler.