Tanıştırayım; Ben.

Eskiden ben de sevmezdim bir Müslüm şarkısını ya da fondan zamansız duyulan Ferdi'nin sesini.

Sonra zamanla konuşmaya bile hali kalmayan bedenime tercüman olmaya başladı o şarkılar ve sözleri. O kadar derin değildi dertlerim, o kadar uzak da değildi sevdiklerim ama; sonuçta benim de bir derdim vardı. İsmini bilmediğim çözemediğim derdim sonra duruldu. Gerilim filmlerindeki kötü adamın bir anda ölmesi gibiydi; oradaydı hala can sıkıyordu ama hareket etmiyordu, sağa sola çarpmıyordu ruhumun koridorlarında ilerleyip.

Bi yerde -tam olarak hatırlamıyorum zamanını- insanları çok eleştirmeye başladığımı fark ettim. Kendim hep doğru yapar gibi değil ama. Kendi yaptığım yanlışları da görerek, acısını çekerek ama herkesin yanlışına saçmalığına da daha çok takılarak.

Sonra içimde cansız yatan sıkıntım o takılmalarımı da kendi yanına aldı. Ne olsa boşverir oldum. Hani "dünya yıkılsa umurumda değil"cilere benzedim.

"Eksik bir şey mi var?" şarkısı çok benzer geldi bulunduğum duruma. Hatta Ali Atay'ın şarkıyı söyleme ağırlığı ve sakinliği bile bire bir örtüşüyordu metabolizmamla. https://www.youtube.com/watch?v=2vWSYBg_imc

'öyle bi şey ki bu kolay anlatamam,
atsan atılmaz, satsan satamam.'

Öyle bir şey işte bu. Şarkıda dediği, milyonların yaşadığı gibi.

Ben deli değilim, siz çok akıllısınız

Ve eksik bir şey var. Bana, sana, ona, size. Bir şeyler hep eksik. Ya hep daha fazlasını istediğimizden ya da doğru şeyi istemediğimizden ama neye ulaşsak neye tutunsak eksik diyoruz. Bütün eksikliklerimiz aslında sahip olana kadar tamamlayıcı olarak gördüklerimiz.

Demli bir çay, bir de içiyorsan sigara kadar basit aslında huzur.

Neyse, çaya çorbaya girmeden söyleyeyim; insan nereyi severse orada iyi oluyor. Hangi özelliğini severse orası bahar bahçe. Ben de içimdeki tanımsız hissi sevdim galiba. Sevilmeyi unutmuş, yosun tutmuş, karanlık, huysuz, söylenip duran o belirsiz hissi sevdim. Sevgiyi hiç görmediğinden korktu galiba o da sevgiden. Kaçtı benim bulamayacağım bir yere ama yine benim içimde.

Ben de her gidene olduğu gibi davranmaya karar verdim ona; bal gibi de oradayken görmezden geldim. Ne o arar beni, ne de ben onu ararım artık.

Bunları yazan bile odur belki ya da göz bebeklerimin arkasında; kendi marifeti olan bütün anıların arasına gizlenmiş izliyordur.

Bir ben var benden içeri diyor ya; öyle değil işte işin aslı. Onlarca ben var ama birlik; hepsi bir olunca oluyor...