Kalem

Bazen ne yazmaya kalksak kırılacak gibi oluyor, ucu körelmiş kurşun kalemimiz. Belli belirsiz bir karartı bırakıyor kağıtta; tahta kısma sürtüne sürtüne yazan kömür karası.

Anlatacak kelimeler olsa zaman yetmiyor, zaman olsa kelimeler gelmiyor.

Okul çıkışı gibi kafamın içi,
Her düşüncem velisini arıyor kalabalıkta,
Servisler kalkıyor nereye gittiğini bilmediğim.
Simitçi uzaklaşıyor.
Gün batıyor bir önceki gün olduğu gibi,
Uyku saatimiz geliyor.

Bazen de sapasağlam bir kalem oluyor elimizdeki ama kağıt bulamıyoruz. Çok güzel bir dolma kalemle ikinci sınıf saman kağıda yazmak gibi kalıyor çabalarımız. Çok anlam yüklüyoruz yazmaya belki ama çok yazmadan da çekilmiyor hayatın ve insanların saçma yanları.

Bazen kan grubu kimseyle uyuşmayan ağır yaralı bir hasta gibi hissediyorum kendimi; o zaman kelimeler alyuvar oluyor. Parmaklarımdan dışarı bırakıyorum ne kadar acıtan, sancıtan ve düşündüren şey varsa.