Komiser Hakan - Taksim

Bir daha hiç nefes alamayacakmış gibi ciğerlerine doldurdu sigara dumanını; saatine baktı, gece yarısını tam üç saat on dört dakika geçiyordu.

Çok sıkılmıştı böyle bir başına Taksim'e gelmekten, babasından gizli sigara içen çocuk gibi arkadaşlarından gizli gizli bir başına sarhoş olmaktan, saati de yeri de unutup eve nasıl geldiğini hatırlamadığı akşamlardan.

Ne yapsa olduramadığı bir yanı vardı. Olmayan tam olarak neydi ve neden olmuyordu çoktan unutmuştu; sadece varlığını kabul etmişti o olmazın, olmaz olasıcanın. Az önce kalktığı barın merdivenlerini ağır ağır ve sendeleyerek indikten sonra çiseleyen yağmurun altında durmuştu Nevizade'nin ortasında. Cebinden telefonunu çıkardı, on dakika önceki gibi ne mesaj ne de çağrı vardı, geri koydu cebine. İstiklal'e doğru yürüdü, meydana gidecekken vazgeçip Asmalı tarafına döndü. Yağmur yerde ayak izi bırakabileceği kadar yağmıştı İstiklal'in taşlarına. Asmalı'ya bi sokak kala bir çığlık durdu "Yapma!" diye. Birkaç metre koşup kafasını çevirdiğinde yerde yatan bir adam yanında da onu kalkması için sarsan bir kadın gördü sonra da artık bir silüet halini alan ve ordan koşarak uzaklaşan adamı fark etti. O adamı yakalayacağına inanarak koşmaya başladı, daha doğrusu o başladığını sandı ama ikinci adımıyla yere yığıldı.

...

- Çetin, ayılıyor gibi hemşireyi çağırsana.

dedi Burak. Hakan'ın başında Çetinle birlikte bekliyorlardı. Alkolün de etkisiyle yorgun düşün bayılmıştı. Bayılırken kafasını çarptığı için doktorlar endişelense de tetkiklerden sonra önemli bir şey olmadığını fark ettiler.

Hemşire geldi. O sırada Hakan da ne olduğunu anlamaya çalışarak gözlerini açtı.

"İyisiniz. Şu anda hastanedesiniz." dedi hemşire, "O adam. O adam kaçtı mı?" dedi Hakan cevap olarak. Hemşire anlamasa da Burak anladı:"Yakalandı komserim, onu düşünmeyin şimdi." dedi. Hakan düşünmekten vazgeçmeden devam etti:"Kimmiş? Olay neymiş?".

-Boşver abi. Boşver! Yakalandı işte!
-Oğlum söylesene!
-Tamam abi. Sokaktaki bi mekandan kızın biri tek başına çıkıyor. Bu adam da kızı tek görünce rahatsız ediyor. O sırada ordan geçen bi genç de adamı uzaklaştırmaya çalışıyor. Kızı tutup adamın yanından çekiyor, tam kıza "Sen git hızlıca, ben onu uzaklaştırırım." derken adam genci arkadan bıçaklayıp kaçıyor.
-Gence noldu?
-Öldü abi.

Başına sağ taraftaki pencereye çevirdi Hakan. İstediği küfürden başlayıp başlayamayacağını düşündü. Sol gözünden ince ince süzülen damlayı Çetin gördü:"Abi iyi misin?" dedi.

-Beyler, bunu anlatmak bile utanç verici ama dün ben eve intihar etmeye gidecektim. O kız bağırmasa, o genç ölmese o adam kaçmasa ben daha da sarhoş olup eve gidecektim, son kez eve dönecektim.

"Abi saçmalama ne diyorsun!" dedi Burak, amirinden çok, kızdığı küçük bir çocukla konuşur gibi.

-Herkesin bi zamanı var işte. Ben doldurdum gibi geldi o zamanı. Hep hatalarımı hatırlar oldum, en son ne zaman güzel bir şeyler yaşadım da mutlu oldum unuttum, içim de dışım da cinayetle katille vahşetle doldu, kaçtığım ne kadar şey varsa bi süre sonra farkında olmadan onları kovalar olduğumu farkettim. Sustum, bağırmak istedim. Yoruldum, koşmak istedim. Saklandım, bulunmak istedim ama kimse bulmadı beni oğlum! Arayan oldu mu ondan bile emin değilim. En son kim "Hakan'ı özledim." demiştir inan bilmiyorum. Ben sevdiğim birinden mekan adı alıp buluşmaya gitmeyeli çok oldu; aldığım adresler hep telsizden ve hangisine gitsem mutlaka bi ceset var. Ben de ceset olursam o zaman bulunurum belki dedim. Belki canlıyken geçmeyen anonsuma ölünce gelenler olur dedim lan! Çok mu şey istedim ha! Çok mu!

Sustu hepsi. Hepsinin gözü de gönlü de dolup taştı. Yatağında doğruldu, kolundaki serumu ve damar yolunu çıkarttı. Ağır ağır ayağa kalktı.

İkisinin de gözlerinin içine bu sefer öfkeyle baktı;

-"Abi hastanede kalman lazım." diyeni kendi ellerimle döverim!

dedi ve ekledi: "Yakaladığınız adam nerde?"

Ayakta zor dursa da sorgu odasına girdi, saat yediydi. Onunla birlikte Burak da girdi içeri. Hakan sandalyeyi çekti, oturuşundan bile öfkesi anlaşılıyordu. Sol eliyle sağ kolundaki serum yolunu ovuşturarak:"Niye yaptın lan? Neden öldürdün gencecik çocuğu şerefsiz!" dedi. "Öyle olması gerekti." dedi şerefsiz de.

Önce Burak'a baktı sonra da adama döndü:"Bu hayatta en çok korktuğun insan kim senin?" dedi. Soruya anlam veremeden bi süre boş gözlerle baktıktan sonra:"Babam. Babamdan çok korkardım." dedi adam.

Hakan ayağa kalktı. Kafasıyla Burak'a dışarı çıkmasını işaret etti. Kapıyı yavaşça kapattıktan sonra sol omzunun üstünden önce tozlu sorgu masasına baktı, sonra düz bir çizgide bakışlarını ilerletip adamla göz göze geldi.

"Önümüzdeki bir saat boyunca senin babanım." dedi.