Komiser Hakan - İskele

- Burak, sence neden kötü şeyler hep iyi insanların başına gelir?
- Bence insanlar "iyi" olduklarını düşündükleri için öyle oluyor. Yoksa kötü şeyler herkesin başına gelir.
- Ne demek istiyosun oğlum? Ben kötü biri miyim?
- Yoo. Ben bi kötülüğünü görmedim en azından.
- Peki ya iyiliğimi? Onu da mı görmedin?
- Kaç yaşına geldin hala öğrenemedin mi oğlum! Bu dünyada iyilikler değil, sadece kötülükler görülür.

Bar sahibi yanlarına geldi ve konuşmalarını bölerek lafa girdi:"Mert bugün hiç uğramamış komiserim. Arkadaşlar ulaşmaya çalışmışlar ama telefonu da sabahtan beri kapalıymış."

1 saat kadar önce Mert Çınar ile ilgili gelen ihbarı takip edip her gün uğradığı bu bara gelmişlerdi. İhbar eden en yakın arkadaşıydı ve Mert'in birine zarar vermesinden korkuyordu. "Son zamanlarda sürekli durgun ve stresliydi. Önceki gün 'Son vermeme az kaldı.' diyip duruyordu." demişti arkadaşı ihbar ederken.

O bardan elleri boş çıktılar. "Cidden iyi biri değil miyim lan ben?" dedi Çetin. "Yürü oğlum bi yürü ya!" diye sürükledi onu Burak.

Bakacak çok yerleri yoktu, kendilerine herhangi bir cinayet ihbarı da gelmemişti. Yani Mert ya hala cinayeti işlememişti ya da işlediyse bile ceset bulunmamıştı.

İstiklal Caddesi'nden Taksim Meydanı'na doğru hızlı hızlı yürürlerken Çetin Burak'ın kareli gömleğini çekti ve onu durdurdu;

- Ben uzun süredir 'Nasılsın?' diye soran birine 'İyiyim' demedim lan. Az önce dediğini şimdi anladım. Ben zaten iyi değilim ki. Yani iyi hissetmiyoken nasıl iyi biri olabilirim, nasıl iyilik yapabilirim de mi?
- Şimdi kan gitti beynine Çetin ama bunu sonra konuşsak? Önlememiz gereken muhtemel bi cinayet var!
- Kötü olmayı bırakırsam yani en azından bunu insanlara yansıtmazsam sence iyi biri olabilir miyim Burak?
- Kötü hissediyosan kötü ol, iyiyse iyi; çünkü hayat fazlasıyla gerçek ve biz rol yapmak için inanılmaz yeteneksiziz Çetin.

O sırada Burak'ın cep telefonu çaldı; "Komiserim telsizden ulaşamadık o yüzden cepten aradım sizi. Mert Çınar intihar etmiş. Beşiktaş İskelesi'nde bir vapurun üst katında bulmuşlar. Seferler bittikten sonra gizlice girmiş olmalı, temizlik görevlisi çöpleri alırken farketmiş. Olay yerine intikal etmeniz bekleniyor."

"Gel de iyi biri ol." dedi Burak, telefonu kapattıktan sonra Çetin'e bakarak.

On beş dakika sonra iskeleye ulaştılar. Güvenlik şeridini geçip Olay Yeri İnceleme memurunun yanına ulaştıklarında memur onlara Mert'in gömlek cebinden çıkan mektubu verdi. Zarfa konulmamış ve dörde katlanmış bir a4 kağıt;

"Beni kim bulacak bilmiyorum ama siz bulduğunuzda ben burada olmayacağım. Güzel dediğim anılarımı ve içimi sızlatan acılarımı alarak aranızdan ayrılıyorum. En acısı da ne biliyor musunuz? "Çok özleyeceğim." diyebildiğim tek bir insan bile yok şu an hayatımda.

Neden bu işi yapmak için burayı seçtiğimi merak edebilirsiniz. Onu da söyleyeyim. İki hafta önce içimdeki -iyi,kötü- her şeyin bittiğini fark ettiğimde bu güzergahta vapura binmiştim. Kafeteryadan çay alıp beni bulduğunuz açık alana çıktım ve şu anki koltuğuma oturdum. Vapur kalabalıktı ama kimse birbirini tanımıyordu, tanıyanlarda sohbet etmeden yolculuklarına devam ediyorlardı. Bir sürü yalnız bi araya gelip vapurda bi kalabalık yaratmıştı yani. O sırada üç sıra yandaki teyze simidinden bi parça koparınca kokusu bana kadar geldi; bitmek bilmeyen açlığımızı farkettim. Çay bardağını tabaktan ayırıp elime aldığımda; sıcağı farkettim. Yudumumu alırken kafamı geriye atıp da tam üstümde o iki martıyı görünce; özgürlüğü farkettim.

Ama ben ne tokluğu yaşadım, ne sevdiğim kadının sıcaklığını ne de o iki martının özgürlüğünü. Yaşayamadığım ve yaşatılmayan ne kadar şey varsa bana bu dünyada, hepsini farklı bir yerde aramaya gidiyorum. Ne kırgın ne de kızgınım. Sadece o iki martı gibi ben de uçmak istiyorum. Kimseye kızmadan, kimse tarafından kırılmadan. Eğer özleyecek biriniz ve bi bardak sıcak çayınız varsa onu soğutmadan için."

Çetin buğulu gözleriyle Burak'a baktı. Burak, konuşamayacak durumda olan Çetin'in elinden telsizi aldı ve anons geçti;

"Beşiktaş İskelesi'ne bir ambulans."