Sıradaki Şarkı

Askerdeyken, çarşı izinlerinde koşarak internet kafeye giderdik, genelde iki poğaça ile geçiştirdiğimiz kahvaltıların ardından. Derin sessizlik içinde geçen bütün bir haftanın üzerine herkes kulaklığını takıp en sevdiği şarkıyı dinlemeye başlardı; emin olun müziğin ne kadar önemli bir şey olduğu en iyi o şekilde anlarsınız.

Kıymetini önceden hiç bilmediğiniz bir enstrümanın sesi özgür hissettirir size gözlerinizi kapattığınızda. Sonraki çarşı iznine kadar yetecek şarkı yüklemek gerekir çünkü ruha.

Simit de öyle. Onun da ayrı gelir tadı ciğerlere işleyen soğukta.

Neyse simit bu saatte konuşulacak bir konu değil ama.

Demek istediğim şu ki; bilmiyoruz.

Kıymet bilmiyoruz.
Neyi istediğimizi bilmiyoruz.
Karşıdakini üzmemeyi bilmiyoruz.
Bazen yaşamayı bile bilmiyoruz.

O çarşı izinlerinde hiç Pilli Bebek dinlemedim. Pilli Bebek bir çok hisse hitap etse de, depreştirdiği en yoğun hisler orada kaldırılabilecek cinsten olanlar değildi çünkü.

Popüler kültürden dolayı da değil Pilli Bebek sevgim, tamamen anılarımla alakalı. Henüz yıkılmamışken -ve hatta SGK çatısı altında bütün sandıklar toplanmamışken- SSK İşhanı'ndaki barlara -üzerimizde lise kıyafetimizle- 18 yaşından büyük olduğumuzu ispat etmeye çalışarak girmek isterdik. Girersek "Ya kimlik kontrolü olursa!" diye korkarak, giremezsek de mekanın içinden gelen Siyah-Beyaz'ı ve bilumum Ankara grisi yüklü parçayı dinleyerek vakit geçirirdik. Sanırım yaşadığımız an ve gelecekten değerli olan bir şey varsa o da 'anı' dediğimiz geçmişimiz; henüz dün yaşanan şeyler bile olsa.

Ben en çok Azerbaycan'ın bize 12 puan verdiği günleri özledim.

Özlemek demişken mutluluğun da kısa bir tanımını yapabilirim size;

Tam hatırlamıyorum tabi ki ama 10-11 yaşlarında iken, yine sokakta; yer yer top peşinde, yer yer saklambaç vb. oyunlar ile geçen bir günün akşamı, çok susamış şekilde eve dönüyordum. 'Gelirken ekmek al.' demişlerdi evden ve giderken o aldığım ekmeğin ucundan 'adettendir' diyerek bir parça kopardım. O parçayı koparırken çıkan çıtırtı, yavaşça yükselen duman ve o ekmek kokusu. Aklımdan ışık hızında tek bir düşünce geçti:'İnşallah evde ekmek banabilecek bir yemek vardır.'. Eve gittiğimde sofrada annem, babam ve zeytinyağlı taze fasülye duruyordu. O akşam ki mutluluk tanımı buydu.

Geçmişe olan özlemimizi makul bir seviyeye çekip geleceğe odaklanmadıkça, özlem duyulacak yeni geçmişler yaratamayacağımızı anladım.

Şimdi her hafta altı gün beklemek zorunda olmadan istediğim şarkıyı dinliyorum. İnanın müzik dinlemek temel hak ve büyük lüks; tıpkı özgürlük gibi.