dört mevsim, bir insan

hala:"yalnızlık tek kişilik bir iştir." diyorsanız tekrar düşünün.

insanlar olarak, yalnız bir adamın bedenindeki hücreleriz;
ve bizim bir araya gelişimiz onun yalnızlığını besliyor.

maalesef bu beden insan doğasına o kadar aykırı ki;

fikirlerini, ideallerini anlatmak istersin; hayalperest olursun.

gülersin, yeri olmaz.

ağlarsın, erkek adam olduğundan yakışmaz.

koşarsın ses olur.

susarsın küs olur.

oturursun, oturmaya mı geldik olur. kalkarsın "daha çay içcez otur." olur.

söversin pis olur, seversin söz olur.

zordur.

"herkesin bir derdi var. başkaları da mutsuz, o yüzden takılma kendi dertlerine bu kadar. bir sen değilsin." cümlesini duymak gibi acı verir bazen hayat; başkasının mutsuzluğundan dolayı kendi sıkıntılarınızı umursamamanız beklenirken.

çaresiz insanlar çekip herhangi bir yere gitmek ister, yalnızlar ise sadece sessizliği. yalnızlığın kokusu kıyafetlerine sinmiş bir adam nereye giderse gitsin bavulunun en ön gözünde yalnızlığı da gelecektir zira.

amerikan filmlerinde "akşam gelince seninle vakit geçiririz." diyen babalar ve o cümleyi gözleri parlayarak dinleyen çocuklar vardır ya; işte hayat, öyle deyip de akşam gelmeyen baba, bizler de o çocuklarız.

neyi beklediğimizi bile bilmeden bekliyoruz.

kış olur yazı özleriz, yaz olur kışı ama özlemeye dalıp ne kışı yaşarız ne yazı.

o yüzden bize sadece sonbahar kalır.