Komiser Hakan - Üç Hürel

"Taksi!" diye seslendi sağ elini hiddetle sallayarak. Tabi öyle İngiliz asilzadelerinin naifliği yoktu üzerinde. Çakma deri montundan süzülen damlalarla bir o kadar da içindeki gömleğine işlemiş olanlar vardı. Diğer birçok İstanbullu gibi o da sağanak yağış altında taksi bulmakta zorlanıyordu.

Bir taksinin daha onun olduğu istikamette geldiğini gördü. Kaldırımın dibine biriken suların biraz ilerisine adım atarak indi kaldırımdan, bir yandan da evden çıkarken şemsiyeyi görüp de almayan erkekliğine küfrediyordu. "Lan taksi!" diye bağırdı bu kez ama bu taksinin de içinde müşterisi vardı. Durdukça ve bağırdıkça ıslanıyor, ıslandıkça da sinirinden daha çok bağırıyordu. O sırada sırılsıklam olan kot pantolonunun cebindeki titreşimi hissetti, arayan Burak'tı;

- Ne var lan?
- Oo Çetin Bey. Yine çok naziksiniz. Nerede kaldın gerizekalı?
- Oğlum zaten sinirliyim... Taksi bulamıyorum.
- Çetin'cim. Önce tekerlek ondan yüzyıllar sonra da taksi zaten bulundu. Sen hazır bulunmuşlardan birine bin gel. Sofrayı kurduk.
- Burak, geldiğimde seni ıslak deri ceketimle döveceğim. Hatırlat bana.

Dedikten sonra ıslak elleriyle kapattı, kendinden akıllı olan telefonunu. Sonra da gördüğü ilk dolmuşu durdurdu, daha merkezi bir yere gidip oradan taksiye binmek için. Dolmuş tıka basa doluydu ama Çetin o kadar ıslanmıştı ki insanlar ona temas etmemek için bir yaşam koridoru oluşturdular dolmuşta. Püsküllü, boydan boya hasır kapı süslerini izinsiz geçip eve giren sırılsıklam bir sokak
köpeği gibi hissetti kendini. Cebinden çıkardığı bozuk paraları kendi elleriyle şoföre uzattı.

On dakikalık ızdırab dolu yolculuğunun sonunda Beşiktaş Meydan'da indi dolmuştan, sonra taksiye binip yirmi dakika içerisinde vardı Burak'ın evine. Hakan ve Burak on dakika aralıksız güldüler onun o ıslak haline. Burak kendi alt eşofmanlarından birisini Çetin'e verdi. Çetin'in boyu 1.65, Burak'ın ki 1.85 olduğu için misafir çocuğu gibi kayboldu eşofmanın içinde. Halısahada top oynayan 45 yaş üstü adamlar gibi sıyırdı paçalarını diğerleriyle sofranın başına oturdu Çetin de. FM frekansı çalışmayan, sadece kaset çalan eski tip bir radyosu vardı Burak'ın ve içinde yine Müslüm Gürses kaseti duruyordu. "O zaman hepimiz hazırsak, basıyorum 'piley'e!" dedi Çetin, Kadıköy aksanıyla. Bir kaç nota yükseldikten sonra kayboldu; Çetin'in ıslaklığı, eşofmanın bolluğu, Burak'ın ödenmemiş faturaları, lastiği eskidiği için oturdukları odaya rüzgar alan Pimapen pencere, mutfaktaki dünden kalan bulaşıklar... Ne kadar gereksiz sıkıntı varsa usulca inzivaya çekildi ve sahneye ağa babaları geldi. Adımlarıyla üç adamın yüreklerini titrete titrete gelip kuruldular başköşeye. Hakan'ın Burcu'su, Burak'ın borçları, Çetin'in yalnızlığı oturdu karşılarına.

"Kaç Kadeh Kırıldı?" dedi Müslüm Baba; "Tek" diye cevapladı Çetin'in yalnızlığı. İki kadehi aynı anda kıracak kadar kalabalık olmamıştı onun gönül sofrası hiç.

"Adını Sen Koy!" dedi Baba, bu sefer Burcu'ya; Burcu'nun duyulamayacak bir sessizlikte ağzından dökülen kelimeler dipsiz bir karanlığa doğru hecelerine ayrılarak çekildi.

"Meselem." dedi bu sefer Burak'a, üç adam bir ağızdan "Meselemiz!" diyerek kaldırdılar kadehlerini.