Komiser Hakan - Tak

"Tak etti!" denir ya, işte o bir kere denilecek bir şeydir. Bir kere o raddeye varılır, bir kere her şey birikip sığındığı yerden patlayarak çıkar dışarı, önüne çıkanı tanımaz. Bu tanımama ve patlama o kadar kötü ve normal bir patlamanın doğasına aykırı şekilde o kadar sakindir ki; yer çekiminin en yoğun olduğu kara parçasından uzay boşluğuna ışınlanmış gibi olursunuz. Bir anda kesilir ayaklarınız yerden, gürültü diner; yapayalnız ve isteksiz bir şekilde sürüklenmeye başlarsınız daha önce hiç bilinmeyen yıldız takımlarının arasında.

O yalnızlık ve dertle "Bir sigara içeyim." deseniz oksijensizlikten çakmağı ateşleyemezsiniz.

İki genç kızın katilini dört saat sorgulayıp eve döndüğünde Hakan için "Tak" etmişti. Mesleği, mutfakta biriken çöpten gelen koku, salonda bıraktığı çorapları, gece buluşacağı arkadaşları, belindeki silahı, dilindeki küfürü... Hepsi bir anda "anlamsızlık" kazanmıştı.

Salona girdiğinde deri ceketinin sol kolunu sakince çıkarttıktan sonra sağ kolunu çıkarırken daha fazla dayanamadı, işte tam o noktada tak etti. Biriken bütün sinirini, öfkesini, kırgınlığını, inançsızlığını tek bir hamle ile ceketi duvara fırlatarak boşalttı vücudundan. Sonra da bir ölüm sakinliği çöktü üstüne. O an ne olursa olsun, kim gelirse gelsin bu Dünya üzerinde iyi tek bir şey bile olacağına onu inandıramazlardı. Kimse de gelmedi zaten. Radyoyu açacak gibi oldu bir ara, eli sadece antenine gitti, vazgeçti.

Sabah onu gören bir memur: "Komiserim kilo mu aldınız?" dediğinde biraz canı sıkılmıştı ama şimdi aklına bu gelse bu kadar gereksiz bir şeye sıkıldığı için kendisini sağ ayağından vurabilirdi. Yine de sol ayağından vurmazdı çünkü halı sahada takımına baklavaları hep sol ayağıyla kazandırmıştı; gerçi artık baklavadan da tat alamazdı.

Amaçsızca uzanıp tavana bakarken:"Neden duvarlar yağlı boyayken tavan pütür pütür?" diye düşündü. Sonra hayal meyal hatırladı bir hocasının, bunun ışıkla ilgili bir şey olduğunu anlatışını. Umursamadı ama tabi ki. Tavan tavandır diyerek devam etti bakmaya. Sokakta top oynayan çocukların küfürleri ve bağırışları az da olsa geliyordu kulağına, kapı altı aralıktan atılan elektrik faturası gibi.

Her can çekişen sağlıklı insan gibi kendi kendine konuşmaya başladı; "Çok yalnızım ama daha önemlisi çok yalnızız. 'Ne kadar yüksekten düşersek bir şey olmaz?' sorusunun cevabını arar gibi, her gün düşerek, daha çok düşerek yaşıyoruz. Ne nefretmiş, ne sapıklıkmış, ne öfkeymiş be arkadaş. Her şey bitti şu Dünya üzerinde de bir tek bizim cinayet masasının işi bitmedi. Bir gün işe gidip sabahtan akşama solitaire oynayayım bilgisayarda, tek bir kişi de gelip 'Komiserim cinayet var.' demesin; işte o zaman kendimi iyi hissederim herhalde. O zaman inanırım insanın düşünebilen bir hayvan olduğuna." dedi, kendinin bile zor duyduğu bir ses tonunda mırıldanarak.

Bir ara kalkıp çay koyası geldi; bir kitap okuyarak içerim diye düşündü ama üzerine çöken ölü toprağını atıp da kalkamadı.

Tavan çok güzeldi. Onu izlemeye devam etti.