Sahibinden - 1

O sabah aynanın karşısında, saçlarını sola yatırdı alışılmışın aksine. Ölümcül rutinini bozacak koca bir adımdı bu onun için. Düne göre daha yaşlıydı silüeti, bir de kendinden çok daha hızlı adımlarla ilerleyen gelecek kaygısı vardı.

Sokaktaki simitçiden poğaçasını alırken gözü sevgilisine bağıran adama takıldı bir ara; "Hiçbir kadının kalbinde, saçındakinden fazla kırık olmamalıydı." ona göre. Bir de simitçinin poğaça satmasına takıldı ama uzun sürmedi.

Kimi kendisiyle aynı yöne, kimi ters istikamete hızlı adımlarla yürüyen onlarca insanın arasında, aldığı derin nefeslerle uykusunu açmaya çalışıyordu. Bütün kalabalığın arasında parmakla gösterilecek kadar yalnızdı ve o yalnızlığı bangır bangır bağırıyordu.

"Yanına çay alırım." diye düşündü elindeki poğaça poşetini sıkı sıkıya tutarken. Şu hayatta bir çay içini ısıtıyordu.

Belki de sarhoş olması gerekiyordu bütün her şeyin daha kolay olması için ya da diğer herkes ayılmalıydı onun sarhoş olmasına gerek kalmadan.

Biraz sarhoş olmadan yazılmıyordu zira en güzel cümleler... Sarhoş olmalıydı insan ya aşktan, ya meyden, ya dertten ya da hayatın kendisinden...

Onun yazacak bir cümlesi bile yoktu ve bu hayatta en aciz insan hayatının en gizli öznesini dolaylı bir tümleçle anlatamayacak olandı. Dolaylara girmeden, yükleme sorulan "Kim?" sorusunun bütün cevapları aynıydı onun sözlüğünde. Bir öznesi vardı bir de o özneyle etken olamayıp edilgen kalan yüklemleri.

Orta okuldayken coğrafya öğretmeni karşısına alıp konuşmuştu onunla:"Oğlum!" demişti;"Sen eğer ki okumayı, bir iki kelime fazladan bilgi öğrenmeyi yük görüyorsan kendine; bırak bu okulu. Siktir git simit sat, sanayide bir ustanın yanında çalış, ayakkabı boya.". Vizyon sahibi bir adammış ki hoca, oğlu korsan kitap satmaya başladı üniversiteyi bitirince.

Çayı düşünmeye devam etti ama öyle Türk Edebiyatı'nın romantik mısralarındaki gibi değil, götü donduğundan. Çok seviyordu soğuk havada ısınmayı düşünerek yürümeyi. Biliyordu çünkü ısınacağını ve daha az dert ediyordu soğuğu böylece. Keşke her şey aksinin gerçekleşeceğine emin olacak kadar kolay olsaydı; yokluğu koymazdı o zaman olmayanların.

Adımlarını hızlandırdı. Güzel bir ritmi vardı yürüyüşünün; ne arkasından biri kovalar gibi hızlı ne de Dünya'nın en işsiz adamı gibi ağırdı. Yürüyordu işte. Gören kimse "Bu adam yürümüyor." diyemezdi. Bebekken, emeklediği sırada birden ayağa kalkarak atmıştı ilk adımlarını da; "Ulan kesin sporcu olacak bu çocuk!" demişti rahmetli amcası da bunun üzerine. Emlakçı olmuştu o da. Daha doğrusu büyük bir emlak ofisinin sıradan bir çalışanı.

Nice öğrenciye, bekara, bayana, aileye başını sokacak bir yuva bulmasında yardımcı olmuştu. Merkezi sistem, ara kat ve güney cephe en ölümcül silahlarıydı. O en çok "Güney Cephe"yi seviyordu. Zira hemen herkes; bir Vatansever'in Kurtuluş Savaşı'nda Fransız'ın üstüne gitme arzusu gibi, herkes güney cepheyi istiyordu.

Ofise girip yüzüne çarpan sıcağın etkisiyle titrediğinde biraz kendine geldi. Poğaçayı masasına bırakıp çay almak için mutfağa doğru yöneldi. Koridordan geçerken, Sadık'ın ofisinden "Hah işte geldi bizim Kemal. Size evi o gezdirecek." lafını duydu. Adı geçince ister istemez bir kaç adım geri atıp kafasını ofise doğru uzattı. Sadık'ın önündeki misafir sandalyesinde oturan özneye takıldı gözleri. Diğer bütün cümleleri devrik oldu o anda; bütün tümleçleri başka bir gizli özneyi işaret eder oldu. İsmin ayrılma hali yerini bulunma haline bıraktı. Salonla odalardan birini birleştirir gibi yıkıldı o anda bir duvar; toz duman oldu sahibinden kiralık kalbi.

Kaşarlı poğaçanın yağı sinen sağ elini seri bir şekilde pantolonuna silerek ileri doğru uzattı;

"Ben Kemal."

dedi.