Eylül

gözlerin dolu dolu bana bakıp da susma! susma, sustukça sıra bana gelecek; senin boğazındaki düğüm benim boğazıma geçecek. biliyorum, hissediyorum; ne o rüzgar artık öyle esecek ne beklediğimiz otobüs bu duraktan geçecek.

bir bahar gelir açar diğer baharda solar ama en çok üşütenler hep kışın olanlar. tam ilk baharı beklerken geçen ilkbaharın aslında birlikteki 'son'bahar olduğunu görmek. görmek ve sadece geçmişteki anlara, anılara bakıp dalabilmek.

susma diyorum ama bakma bana,
susmak en iyisi aslında.
tüm yaşananlar ardında,
bir büyü var hala adında.
bir eylül daha geldi,
bu yıl da hüzün var içinde,
bu yıl da umutlar;
ama hepsi yürürken çıtırdayan yapraklarda solacaklar.

ne çok söz verdiysek artık;
hep bir fidan yeşertmeye çalıştık.

ama olmadı,
ya kafamızı çevirdiğimizde birisi koparttı,
ya da üstünden geçti başkaları.
aslında kimse de yoktu suç,
iki kişi üstlendik olanları.
galiba suyunu az verdik;
her gün büyür diye beklerken o fidanı,
ne o ne de biz yeşerdik.