öyle bi şeyler

sokakta top oynarken, elinde evrak çantasıyla evine dönen amcaları gördüğüm zamandı çocukluğum,
su içmek için bahçe hortumunu kullandığımız,
su içip terlediğimiz sonra tekrar terli terli su içtiğimiz yıllardı.
anlamazdık bizim çıkıp meyve topladığımız, dalında soluklandığımız ağaçların neden kesildiğini,
bilmezdik boş şeyler yazıp karaladığımız kağıtların neyden yapıldığını;
çocuktuk.
günlük hayalleri olan ama o hayalleri bile on dakika içerisinde unutabilen,
yeni kaynatılmış sütü içmekten kaçıp uyuyor numarası yapan,
ve her başımız sıkıştığında küçük dünyamızın sonunun geldiğini sanan minik insanlardık.
bisikletimizde zil olmaması en büyük derdimizdi,
arabasına top gelmesin diye kızan komşu çok itici gelirdi,
ama anlamıyorduk o zamanlar,
o araba ne kadar kıymetli.
çocuk değerlerimizle kalamadık, diğer bütün büyükler gibi.
dünya basitti ama biz büyüdük ve daha karmaşık bir hale geldi.

iki insan birbirinden nasıl nefret ederdi?
peki ya üçüncü sayfa haberleri, onlar gerçek miydi?
sevenler, sevişenler,
televizyonda görünce utanıp kafamızı çevirdiğimiz; öpüşenler?

ilk ne zaman oldu hatırlamıyorum,
kendi yalnızlığım gibi midir onunki de diye düşündüğüm.
senaryo yazıp sahneler kurduğum,
yazdığım, yönettiğim ve kendime sunduğum.

hep "son olmayacak" diye yaşadım şimdiye kadar,
"ne ilk ne de son" kalıbını duyup durdum,
belki kendimden uzak kalmak için çok yakındım.
ve ben hep vardım,
doğduğumdan beri kendimi tanıyorum.
ilk bi kaç yıl çok konuşmadım kendimle,
konuşamadım.
sonra çözdüm dilimi,
anlamaya başladım kendimi,
ve konuştum, anlattım.
kendimin anlamadığı yerde bir başkasına danıştım
"sen de benim gibi çaresiz mi kalmıştın?"

suyun akıp yolunu bulduğu bir dünyada,
ne akabildim ne de yolu buldum,
bilmeden geçtiğim topraklara,
yol sıfatını kondurdum.
gözlerim kapalı kaldığı zamanlarda da görmeye başladım kendimi,
yaşlı bir adamın unuttuğu ama orada bir yerde varlığını hissettiği anısı gibi,
bitiş çizgisini geçtiği an duracak bir koşucu gibi,
kendi yerinde otururken, heyecandan, koşucudan çok yorulan sunucu gibi;
hem koştum, hem anlattım.
belki sürekli gümüş madalyada kaldım,
ama hep altından kalktım.
"affet beni" demek istediğim o kadar çok insan varki,
o koşuda bazen kaçtığım,
bazen kovaladığım.
hayat dediğin 400 metre engelli ve sonu belli,
geç farkına vardım.
bi yerde engelleri toplarken,
onları alıp başkalarının önüne engel yaptım.

kara kalem çalışıyorum artık,
araya gölgeler atıyorum,
ayaktayken bile, olduğum yerde yatıyorum,
"kalk yerine yat" demiyor kimse,
yerim neresi ben de bilmiyorum.
bazen tanıdık sesler duyuyorum geçmişten gelen,
güzel sözler.
yıllar önceki gibi anlamlı bakan gözler.
ama karanlıkta gözler görünmüyor,
herkes güzel bakabilir karanlıkta
ve herkes kendi karanlığıyla aydınlatabilir bir başka karanlığı,
iyi biri olma yolunda çok yanlış yapılabilir,
hayat; ayakla oynansa da,
ayak oyunlarından uzak durmaktır..
ve bile bile yapılan bir faul,
takım kazansın diyedir.
ama her defasında vicdan kırmızı kart görür,
hakemin gözünden kaçar uzak köşede akan göz yaşları.

...

yağmur yağarken koşan insanlar görüyorum,
insan neden kaçar ki ıslanmaktan?
ıslaklığın ne farkı var kuruluktan?
birisi en başta kaçtı diye,
başımıza her yağmur yağdığında kaçıyoruz biz de sudan...