susun çocuklar

benim söyleyeceklerim vardı,
yazılan, silinen, sonra tekrar yazılan...
cümlenin ne başına ne kıçına yakışan edatlar, dolaylı tümleçler ve zarflar.
içine boş beyaz kağıtlar konulmuş,
gönderilecek adres kısmı boş, kağıtları boş ve içi boş olan zarflar.
zaman geçtikçe unutuldular,
defterden silinen karakalem yazılar gibi izleri kaldı sadece,
bulanık, hayal meyal;
her dokunuşta ele bulaşan siyahlıklar.
sustukça büyüyen bir çocukluk geçirdiler içimde,
susmanın verdiği hırçınlıkla saldırdılar,
önce kendilerine, sonra kendime.
verilen sözlerin tutulmadığı öğretilmişti onlara,
"yağmurda koşarsan daha çok ıslanırsın" dediler;
onlar da daha çok koştular yağmurda.
ne vardı ki korkacak, biraz su biraz serinlik.
"yapma!" dediler, onlar yaptı,
"gitme!" dediler, onlar gitti,
"dinle!" dediler, onlar dinlemedi;
çünkü çocuktular.
meyvelerini yememeleri gerek ağaçlara tırmandılar,
yediler, yediler, yediler ve sonra da;
zamirler, özneler, yüklemler kustular.
her hataya bir gizli özne atamak yerine "ben" dediler öznesine,
dediler demesine de, onlar daha çocuktular.
önce ellerinden çocukluk alındı,
sonra yaramazlıklar.
büyüklerinin(!) dediği gibi, yaptığı gibi; onlar da sustular,
işe de yaradı, bir süre sonra durdu kusmalar,
ama onlar çocuktu, bu sefer de küstüler...