hep beraber

odasının duvarında asılı olan sarı kırmızı bir forma vardı henüz yedi yaşındayken. minik kalbini hızlı çarptıran tek şey o topun peşinden koşan adamlar ve de takımı adına gol atanlardı. "çok fanatik olma" dedi babası, "çünkü takımını ne kadar çok seversen o kadar üzülürsün." diye devam etti; haklıydı. ve önceden de söylendiği gibi futbol feci şekilde hayata benziyordu.

sokakta, toprağın tozun içerisinde oynanan masum oyunları vardı şimdinin "sinsi" yetişkinlerinin. hepsi en az bir kere "oyuncak istiyorum" diye çekiştirmişti annesinin babasının ceketinden, elbisesinden. sonra birileri kötü olmayı öğretti insanlara: "illa istemene gerek yok! illa söylemene gerek yok!" diye fısıldadı. onlar da dünden razıydı "şeytan dürttü" diyip geçtiler tüm hatalarının önünden ağır ağır yürüyerek.

"gideceğin yer çok mu soğuk olur baba?" diyen ve
elektrik kesilince annesinin elbisesinin altına saklanan bir çocuğun saflığı.
söyleyecek sözü olmadığından değil her defasında onu kırmaktan korkan bir kızın aşığı gibiydi başta insan.

ne kadar verirse o kadar istemeye başladı sonra herkes,
"ne verdin de ne istiyorsun?" oldu özeti tüm ikili ilişkilerin.
kimse bir şey vermemişti aslında birbirine dünyada,
kimse kimseyi o çocuğun takımını sevdiği kadar saf sevmemişti,
haklıydı babası, büyüyünce öğrendi: ne kadar çok seversen o kadar üzüyordu.
ama insan bu, seviyordu.

ekim ayındaki güneşli gün gibiydi bütün sevgililer sevenlerine,
onları görünce bitiş zili çalıyordu hayatın
ve tüm beslenme saatlerinden daha aç oturuyorlardı,
karşılarında duran cennet bahçesinin gözlerindeki pikniğe.
bir candan bir sürü can yapıyorlardı kısa sürede,
ve göz göze, el ele gidiyorlardı hedefe.

saat aşkı çeyrek geçse de gecikmiyordu,
gönülden gönüle giden otobüs,
ve her şey oldukça sade, saftı. yoktu süs püs.

"belki sevgi kurtaracak insanlığı;
bir gülüşü binlerce gülüş yaratmama vesile olacak,
ve ne olursa olsun akıllarda, kalplerde iyilik kalacak.
ne verdin ki ne istiyorsun yerine daha çok verecek insan sevgisini,
özleyecek kokusunu, bakışını, sesini.
ve belki tüm karanlıkları bir gülüşü dağıtacak o hiç doğmamış bebeğin,
susmanın öğretildiği insanlar konuşacak,
bu sefer "anne" "baba" demeden "iyilik" "güzellik" diyecek,

belki sevgi kurtaracak insanlığı;
sevgi insandan önce de vardı,
gittiği her yere yaptığı gibi, insanoğlu onu da yıktı,
ve o yıkımda en önde meşale taşıyanlar, yalnız olanlardı.

tut ki elinden tuttu birisi bir diğerinin,
o zaman kim tek başına gitmeye kalkar ki menzile,
kim tüm kalacaklarını bırakmayı göze alabilir kötülük yaparken,
kimin eli uzanır karanlığa; tek damla yaş için okyanusu kurutacak kadar severken."

dedi çocuk; haklıydı.

duvarda asılı formasını sırtına geçirdi: "çok kalabalığız baba" dedi. öylelerdi de.
sevinçten kaybolmaya ve mutluluğa hazır,
iyi olanın kazanacağı bu hayatta.