yaz kış ilkbahar

ilk ne zaman oldu bilmiyorum,
kendim dahil tanıdık kimsem kalmamıştı etrafımda,
tüm kelimelerin eğilip bükülüp "yalnızlık" olduğu günlerdi,
ya sonbahar ya kıştı zaten, soğuktu.
gök gürültüsü, evde montla oturduğum ıssız gecelerdeki tek sesti bazen,
neresinden tutsam elimde kaldığı günleriydi hayatın.
insanın içine işleyen olaylar oluyor,
kafayı çevirdiği her yerde aklına gelen,
başka bir şehirde, bir başka şehire benzettiği sokaklar, caddeler,
insanlar.

yatağın solu ve sağı eşit uzaklıktaydı hep,
hiç tersimden kalkmadım o dönemde,
rutubet dört duvar arasında kalmıştı,
ve duvarlar milyon tane soru işaretiyle boyanmıştı,
bütün saf, temiz beyazlığının altında.

ilk insandan beri bütün insanların olduğu gibi, benim de inanmaya ihtiyacım vardı,
yalana değil doğruya, gidene değil kalana.
ve elimde kalan sadece kışın oluşturduğu çatlaklardı,
ve yüzümdeki maske gülümseme,
sen gülmesen de dururdu öyle.
iyi olduğuna inanmak isteyen insanlar gibi,
iyi olmak isteyen ben gibi,
gözlerimde toplu katliam, her gece lambası dar ağacı,
tüm kardelenler altında karın, bahar gelene kadar kiracı,
karın altında sessiz, karın altında sıcaktım ve sözler vardı aklımda hayal meyal,
nereye koysan olmayan,
tüm cümleler devrik,
tüm tümleçler dolaylıydı.

artık sadece yalnız kaldığımda konuşabildiğim bir yanım var,
beni anlamayan ama dinleyen,
işaret eden ama söylemeyen.
susarken soluk soluğa kalıyorum bazen,
içimdeki yangın dudaklarımı kurutuyor,
"asla" diyorum bile bile asla "asla" olmayacağını,
son otobüsü kaçırmamak için durağa koşan adamı izliyorum,
tek derdi; belki de hiç gitmek istemediği o yere giden otobüsü kaçırmamak için koşan adamı...

kendimden uzağa giden her yol,
daha yakın bir acı olarak dönüyor,
ve insan yaşadıkça anlıyor,
sen ben biz o onlar,
bir yerde kesişiyor yollar,
kimine kırmızı yanıyor karşı karşıya beklerken kavuşmak için,
kimine yeşil yanıyor başka yoldan gitmek için.
işte birbirlerine giden yolda, karşılıklı kırmızı ışıkta geçenler kazanıyor,
kuralsızlığın bile uyumunda,
ve her kurala uyup yeşilde geçenler bazen çoktan cezayı yiyor bu hayatta.