1

o da insandı ve diğer bütün insanlar gibi o da hata yapmıştı...

sorgusuna kimin geleceğini bilmeden işlediğimiz suçlar vardı hepimizin,
soğuk terler dökerek beklediğimiz sessiz, loş ve yalnız sorgu odasının kapısına gözlerimiz dikilmişken,
inanmaya ihtiyacımız vardı; iyilik ve güzelliğe.
kapıyı açıp içeri kimin gireceğini bilmediğimiz ama çift taraflı camın arkasında bizi bir görenin, duyanın mutlaka olduğuna inandığımız o odadaki tek desteğimiz, sırtımızı yasladığımız otuz yıllık sandalyeydi.

herkesin yaşadığı gibi herkesin söylediği gibi, herkesin önce söyleyip sonra kendinin de inandığı gibi yalanlar söylemediğimizden oradaydık ve dürüst olmayı kaldıramayacak kadar yalandı hayat.

elleri titremiyor, gözlerini hızlıca kırpmıyordu artık insanlar yalan söylerken ve yüzleri biraz bile kızarmıyordu. sessiz kalıp kendine bile yalan söyleyemeyenler vardı bir tarafta öbür tarafta diğerleri.

kimse fark etmiyordu; ne oturduğumuz sandalye ne de sorgu odası gerçekti, hayat çok "yalan" geldiği için onlar da kendilerini yalana bırakıyorlardı.

yeni doğan bir bebeğin "anne", "baba" diyemeyen halinden, usta bir yalancıya dönüşme süreci olmuştu artık 'insanlık' ve 'medeniyet'.

çok kar yağıyordu temmuzun ortasında lapa lapa ve tişörtle bile bunalıp terleyenler görmedikleri bu kara inanıyorlardı. inanmak istiyordu insan, insanların içinde iyilik olduğuna. ama her inandığı insanı tanıyordu bir yerde ve çoğunun karanlık, kötü bir yanı vardı.

sorgu odasının kapısı açıldı ve vicdanı girdi içeriye herkesin, soracak sorusu yoktu hiç birinin. herkesin yaptığı kendineydi... bir de diğerlerine.

olduğu gibi olsaydı herkes keşke, her ortamda

hem içeride hem dışarıda.