Huzur, 50 mt. İlerde Solda

Bugün emin oldum artık. Ben yapamıyorum. Söyleyeceklerimi şımarıklık, şükürsüzlük ve hatta nankörlük olarak alacak bazılarınız belki. "O durumdayken böyle konuşmak kolay." diyeceksiniz; olsun! Böyle doğmuşum bi kere, değişemem.

Somutluk atfedilen ne varsa hepsini bi kenara itmek istiyorum, bir sarılmanın sıcaklığı dışında. Ne çok hırsı varsa bu kadar çok insanın, hepsi ilk yağmurla yerin dibine batsın istiyorum; ama biliyorum da, öyle olmayacak asla. Güzel etiketler ve güzel markalar oldukça, pahalı arabalarınızla AVM'lere gidip onları almaya çalışacaksınız. Gösterişli bir evde oturma hayalleriniz olacak hep; ruhunuza tek bir güzel yer bulamazken. Yaşadığınız alanı genişlettikçe ruhunuz hapsolacak dar ve sığ bedeninizde, yapmayın bunu.

Şık giyinip gittiğiniz işlere yükleyeceksiniz bütün anlamı; ipek kumaştan takımlarınız, en şık rugan topuklularınız olacak mutluluk sebebiniz.

Yarın yaşayıp yaşamayacağınız bile belli değilken on yıllık konut kredileri çekeceksiniz. Onun ödemeleri biraz rahatlayınca da hemen lüks bir otomobil hayaliniz.

Bana göre böyle olmadı hayat hiç. Belki ben yanlış düşünüyorum, belki de siz yanlış düşünüyorsunuz; bilemeyiz.

İleriye dönük plan yapmamam, anı güzel yaşıyorum demek de değil itiraf ediyim. Sizin bir çoğunuz benden çok daha mutludur, buna eminim. Sevdiğim insanlar; ya sürekli yazmama ya da çok takılıp düşünmeme bağladılar mutsuzluğumu hoşnutsuzluğumu hep. Yazmak değildi aslında beni mutsuz eden, yazarak değiştirememekti bir şeyleri.

Ve evet çok takılan bir insan oldum her şeye, sürekli. En mutlu anımda basit bir olay tadımı kaçırabildi; keyifli bir arkadaş buluşmasında, yirmi yaşındaki çocuklara hizmet eden kırkbeş yaşındaki garson amca gibi. Onun umrunda bile değildi belki bu durum ama ben bu durumlarda hep huzursuz oldum, oğlu yaşında çocukların ayağına gidip geliyor o adam diye. Fazla mı dram geldi size bilmiyorum ama inanın üzülecek bir şey arıyor olmamdan değildi böyle düşünmem.

Büyüdükçe etrafımdaki insanların hayal çeşitliliği de azaldı. Koyuna benzeyen bulutlara binmeyi istemez oldu kimse; mercedes'ler bmw'ler dururken. Herkes önce iyi bir hayat ve mutluluk için çabaladı ve sonra bunların bir çoğu ruhunu geride bıraktı.

Benim ne iş yaptığımın bi önemi yok. Aslında kimsenin ne iş yaptığının bir önemi yok. Tek önemli olan hislerimiz. Süresi belirsiz ama sayısı kesin bir hayat bu; sadece bir kere geleceğimiz. O yüzden çocukken ruhunuza iyi gelen her neyse onları hatırlayın; büyük ve uzun vadeli gelecek hayalleri yerine o küçük çocuğun hayallerine suni tenefüs yapın.

Yağmurlu havada fönünüzün bozulma korkusundan, ütüsüz gömleğinizden, traş olurken atladığınız sakaldan, teninize uymayan yeni saç renginizden, estetik kaygınızdan, şehvetten ve hırstan arınmış;  "gerçek" huzurun olduğu bir dünyanız olsun. Kendiniz, kalbinizdeki insanlar ve güzel bir uyku dışında her şeyin yalan olduğunu unutmayın. Canınızı "para" ile sıkmayın. Geçim sıkıntısı yaşayın anlamında demiyorum bunu tabi ki ama kazandığınız size yetiyorsa çok daha fazlası için hırpalamayın bedeninizi. Çünkü bedeniniz gittiğinde ne otomobilin modeli ne de evinizin bulunduğu kat önemli olacak.

Ben belki sürekli belki de bi süreliğine yokum artık. Kendimi çok önemli ve ya büyük gördüğümden değil bunu böyle bildirmem. Sadece daha çok düşünmem lazım, üstünde düşünmeyi reddeden herkese inat. Belki huzuru bulurum kendimle kalacağım bu arayışımda, belki de bi farkı olmadığını görürüm normalde yaptıklarımla.

Daha çok başlık ve söyleyecek daha çok şey vardı açıkçası kafamda ama, bu kadarını toplayabildim yazarken bir anda.

Hoşça kalın.

twitter: @_cagdasileri_