İkinci El

https://www.youtube.com/watch?v=Tqbv9cPyBfs

Ayakkabısının ince topukları kaldırıma dengesiz dengesiz basarken, rüzgardan korunmak için trençkotunun önünü sağ eliyle kapattı. Her adımında kaldırımın sesi beyninde yankılanıyor ve dalgalanıyordu. Kırmızı rujunu dudağının her iki tarafına eşit sürememişti ama o an bunu fark edecek kadar dikkatli değildi zaten.

Bir kaç dakika içerisinde dükkana vardı. Son iki aydır her pazar giydiği elbiseyi değiştirmenin vakti gelmişti. Sekiz hafta önce geldiği ikinci el elbise dükkanına bu sefer daha genç işi bir şeyler almak üzere girdi. Bu onun rutiniydi. Her pazar bu dükkandan aldığı bir elbiseyi giyer ve o pazar gününü elbisenin karakterine uygun şekilde yaşardı; ve o elbisenin sahibini bulana kadar da her pazar giymeye devam ederdi.

Onun için rutininin değişik bir sonu vardı. Elbiselerini dükkanda değiştirmeden önce sahiplerinin eşyalarına katmadıklarını düşündükleri ruhlarını alırdı. Ne zaman ki bir elbisenin sahibini bulup öldürürdü o zaman onun için değişiklik zamanı gelmiş demekti.

Her elbiseyi bırakışı onun için bir işin tamamlanması ve bir ruhun temizlenmesi gibiydi. Dükkandaki elbiselere bakarken gözüne; diz boyunda, bej rengi ve üzerinde küçük kırmızı çiçek desenleri olan bir elbise çarptı. Denemek istediği elbisenin bu olduğuna karar verdi; tam kendi bedenindeydi. 

Elbiseyi alması ve dükkandan ayrılması uzun sürmedi. Dükkana girerken takındığı ağır ve depresif hava yerini gençlik neşesine bırakmıştı. Ne rüzgar umrundaydı ne de dağınık saçları. Serin havayı ciğerlerine doldururken göğüslerini şişiriyordu. Arzulanmak hoşuna giden bir genç kız edasıyla süzülmeye başladı bu kez geldiği yönün aksine doğru. Şimdi tek yapması gereken bu elbisenin asıl sahibini bulmaktı. Bunun için özel yöntemleri değil ama özel bir gücü vardı. O elbiseyi giydiği andan itibaren sahibinin acılarını, sevinçlerini, göz yaşlarını hissedebiliyordu ve en önemlisi onu sattığı son anı gözünde canlandırabiliyordu; sahibinin yüzünü göremese de.

Bu seferki bir üniversite öğrencisiydi. Sessiz ve silik bir kız çocuğu.  Ağlamaktan göz pınarları yirmi yaşında kurumuş umutsuz bir vaka. Aşkı hiç yaşamamış ve yaşamadığı bir şeyden vazgeçmeyi başarmış bir kaybeden. 

Kızı bulma umuduyla çıktığı yolda bu sefer o kızın ruhuna büründü. İlk pazar günü makyajı aktı ağlamaktan, ikincisinde yatağından çıkamadı sonra gülmenin nasıl bir his olduğunu unuttu. Beşinci pazarında kahvaltı etmedi; öğlen de yemek yemedi ve tüm günü sigara içerek geçirdi. Ağlamaktan gözlerini açamıyordu artık. 

Onuncu pazar günü kızı kendisini ziyarete gelmişti. Kızıyla ayda yılda bir görüşüyorlardı. Kız kendi anahtarıyla eve girdi. "Anne" diye seslendi içeri doğru. Ses yoktu. Salona yürüdü tedirgin adımlarla. Salonda gözleri boşluğa dalmış halde annesini gördü; üstündeki bej rengi elbiseyle.

"Nerden buldun elbisemi?" dedi genç kız, onu sattığını unutarak.  

Kadın da kızını tanıdı, kendini kaybederek.