Bilmem Kaç Ft.

Buradaki işimiz bitti artık;
Üstüne atlayıp mavi ufuklara gideceğimiz beyaz bulutlar kalmadı.

Romantik şehirli çocuklar da rahatsız balkonlara artık rüzgar gülü asılmamasından.

Pazar sabahları ekmek almaya giden kısa şortlu çocukların yerini alan kurye ve pos cihazları müjdeliyor modern çağı.

Yağmur; altında ıslanılacak bir şey değil artık.

Topuğunda ışık yanıp sönen ayakkabılarla mutlu olan çocuklar yok artık; bilgisayar, tablet, televizyon, cep telefonu var şimdiki çocukların ışıklı eşya listelerinde.

Kasalar üzerinde tavla oynayarak vakit geçiren esnaf; klimalı dükkanlarında, online müşteri bekliyor şimdi.

Tek tuşla kilometrelerce uzaktaki şehirlere bağlanıyoruz, içinde yaşadığımız mahallenin güzelliklerini bile keşfetmemişken.

İçsel olan ne varsa vazgeçerek hayalgücünü öldürüyoruz.
Hepimiz biraz katil ve biraz da maktülüz yaşam denen bu intiharda.

Paraşütü olmadığını bile bile boşluğa atlamak gibi hayat. Düşe düşe er ya da geç toprağa ulaşacağız.

Ve toprak bizi alana kadar ya gökyüzünün ve hava kapalı da olsa manzaranın tadını çıkaracağız; ya da gözlerimizi kapatıp hayat adına bütün güzellikleri kaçıracağız.

Ya her şeyi kendi isteğimizle yapıyor gibi hissederek "uçuyorum" diyeceğiz;
Ya da yerçekimine yenik "düşüyorum".