Komiser Hakan - Burak'ın Evi

-Bu hikayedeki kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür-

2011 yılının herhangi bir yaz akşamı...

-Şu sehpadaki çakmağı uzatsana.

Dedi Burak'a. Çakmağı alınca da önce onunla 3. birasını açtı; sonra da yine aynı çakmakla bilmem kaçıncı sigarasını yaktı Çetin.

İki cinayet masası komiseri, haftada en az üç gün yaptıkları gibi, yine Burak'ın evinde baş başa oturmuş, hem dertleşip hem içiyorlardı. Her ne kadar Çetin dışarı çıkmak ve Taksim'de içmek istese de, Burak'ın isteksizliği onu her seferinde evde oturmaya ikna ediyordu.

Hep Çetin anlatırdı, o hafta veya o ay içinde; aşık olduğu, birlikte olduğu, ayrıldığı kızları. Burak'ın anlık veya haftalık olan duygusal bir olayı yoktu. Çok daha geçmişe demir atmış ve içinde geçmişten kalan aşk kırıntılarıyla hayatını sürdüren insanlardandı o da.  O anlatmaz daha çok Çetin'i dinlerdi birasını yudumlarken.

Sigarasından bi fırt çekti Çetin, derin bir fırt: "Sude'yi anlatmış mıydım sana?" dedi, dumanını üflerken. "Evet" der gibi göz kapaklarını oynattı Burak da. Bu sefer farklıydı ama. Nasıl eğlendiğini, yaptıklarını değil; içindeki acı ve hayata karşı derin çaresizliğini anlatacaktı.

- Annesi vefat etmiş. Zaten geçen seneki kazada Sude'nin babasını kaybettiklerinden beri tedavisi düzgün devam edemiyordu kadının. Daha fazla da dayanamamış işte.
- Ne kazası oğlum?
- Abi anlatmıştım ya. Zonguldak'taki kazada babasını kaybettiklerini. Tabi babası dışında 29 diğer işçiyi de kaybettik.
- Tamam hatırladım. Karadon'u diyorsun sen. Şaşırdın mı peki Çetin? Kocası öldükten sonra o kadına sahip çıkılmamasına ve ağır ağır ölmesine, tedavisi için kimsenin devreye girmemesine şaşırdın mı?
- Ne yazık ki hayır.
- Oğlum biz cinayet masasında ne yapıyoruz? Faili meçhul ya da faili en baştan belli olan cinayetlerin faillerini yakalamaya çalışıyoruz de mi? Peki faili zaten belli olan ve oldukları yerde duran olaylarda neden kimse bir şey yapmıyor bu ülkede Çetin? Neden 30 işçi o madene gömülmeleriyle kalıyor? Neden bu ülkede açılışı yapılan hızlı trenin tek hızlı yanı ölümü getirmesiyken bütün sorumlular rahat rahat dolaşıyor? Sadece sayıları haber niteliği taşımadığı için, senin benim haberim yokken yurdun dört bir yanında; kadın, doktor, töre kurbanı, madenci, tersane işçisi, kaçak işçi, inşaat işçisi vs. ölüyor da ne hikmetse öldüren bulunamıyor Çetin. Sude anasız, Ahmet babasız, Berk teyzesiz, hastane doktorsuz, devlet kanunsuz kalıyor da kimsenin sesi çıkmıyor, çıkamıyor Çetin!

Zaten dertli olan Çetin'in gözleri doldu. Sağ elinde tuttuğu bira şişesinin dışı nemlenmişti ve damla damla sular süzülüyordu. Baş parmağıyla süzülen suları yakaladı bir bir. Sonra da gözünden bıraktı yakaladığı damlaları;

- Şu ülkede bütün cinayetleri kovalasak, emniyetin tüm cinayet masaları on yıl mesaiye kalır zaten anasını satıyım.
- Neyi kovalıyorsun Çetin? Kaçan yok ki. Hepsi orada oldukları yerde bekliyor, hala çalışıyor. Git yanlarına, ceza kanununun bilmem kaçıncı maddesine göre sizi tutukluyorum de! Şu şu şu haklara sahipsiniz de! Sonra bak bakalım üç saat içerisinde ebenin belki gördüğü ya da senin ebeni göreceğin bir ilçeye sürülüyor musun sürülmüyor musun!
- Ne değiştirecek oğlum bunu peki? Ne!
- Vicdan. Sen Sude'ye de üzülürsün, anasına da üzülürsün, babasına da üzülürsün ve kahrolursun ama; babasının çalıştığı madenin müdürü medya ilçeyi terk eder etmez daha gerekli güvenlik önlemlerini almadan işçi aranıyor ilanı verir. Çünkü o adam için bir işçi günde bilmem kaç kilogram kömürdür ama senin için bir işçi babadır, amcadır, evlattır, dededir; insandır.

İkisi de sustu bu lafın üstüne. Açık olan pencereden sokak lambasının ışığı vuruyordu biralarının olduğu sehpaya. Çetin'in sigarası yarıdan fazla kül halde duruyordu tablada. Çetin telefonunu aldı eline, Sude'den gelen son mesajlara baktı tekrar; hepsi ezberindeydi zaten ama baktı işte. Sanki mesajları yazan ellerini görür gibi baktı, mesaj yazarken ekrana bakan gözlerinin içine içine baktı!

Biraz toparlamak ister gibi derin bir nefes aldı: "Sen nasılsın? Bu hafta da konuştunuz mu Elçin'le?" dedi.

Burak'ın hayatındaki en büyük depremdi Elçin ve artçı şokları halen devam etmekteydi. Onu her görüşü, sesini her duyuşu göle düşen bir taşın dalgalar gibi büyüyerek vuruyordu kalbine.

"Görüştük." dedi. "İdam zamanı belli olmayan idam mahkumu gibiyim Çetin. Bir gün durduracak oracıkta kalbimi ama sadece günü söylemiyor bana namussuz. Bir gün 'Son dileğin ne?' diye soracak bana ama o dileği zaten gerçekleştirebilecek olsa son dilek dileyeceğim idamıma gerek kalmayacak. Gel de bunu ona anlat! Gel de baktığı yerden tüm bunları görmesini sağla!" diye ekledi.

Pijamasının üzerinden sağ baldırını kaşıyarak ayağa kalktı Burak. "Dolaptan bana bi bira al da aç la kendine alırken." dedi.

"Ben işemeye gidiyom." diye ekledi.