Gar

duygu yüklü trenler kalkar bu gardan; hiç yolcusu bile olmadan.
kara vagonlarına tonlarca yüke bedel hüzün doldurur,
yürekteki yangının dumanı tüter lokomotifinde,
döner tekerleri ağır ağır; geri geri giden bir aşığın adımları gibi.
çoğu zaman paslıdır raylar,
bir yolculuk bazen haftalar sürer bazen aylar,
ama hep aynıdır gidilen yer.
yalnızlık durağına varır tam zamanında,
yoktur karşılayıp valizlerini alacak kimsesi,
tek göz odasına gitmeyi bekler herkes, kendisine ait yükü alarak.
demli bir çay koyar.

cama yağmur damlalarının vurması duygulandırır insanları, neden bilmiyorum. cama mı kızarlar yağmuru kesiyor diye yoksa yağmura mı üzülürler düşüyor diye...

söz verilmiş bir aşkın uzakta kalan sahibi,
sök şimdi tüm çaputları bağladığın dilek ağacından.
akan nehirlere atma bozuk paraları gelsin diye sevdiğin.
bir söz var ortada ve bir aşk arkada.
gözlerinden akan yaşlar karışsın topraklarıma,
su değil sevdaya kuru dallar yeşersin tekrar,
bedeninden esen rüzgar saçlarımı dalgalandırsın,
ve sen durma haykır, avazın çıka çıka, nefesin yettiği kadar bağır.
kötü sözler söylesen de sesin duyulsun kalbimin derin bölmelerinden.

bir bavul al koy sen de kendi yalnızlığını,
ağır gelirse ben taşırım.
ihtiyacın kadar hüzün al, fazlası zaten bende var.
kelimeleri boşver, bakışların yeter.
en güzel kırmızı elbiseni giy gecenin karanlığına inat.
yolda uyurum dersen bende iki omuz var.
burası aynı yer aynı gar;
ama iki kişinin yalnızlığı sığıyorsa tek valize,
o tren farklı kalkar.