Ne diyorum

her şeyi yazarak yaşayamam belki biliyorum ama yaşadığım her şeyi yazabilirim. ya da yaşayamadığım.
hayal kurabilirim kimseye sormadan, diyaloğa girmeden.
altmış yaşındaki halimi hayal ederim belki; adını bilmediğim bir sahil kasabasında, yol üstü bir kafem olur; sadece tost, çay ve su olan. çılgınca eğlenmek için otellerine giden ya da tatillerini bitirip dönen gençlerin "şurda çok kafa bir amca var" diyerek durdukları.
ama dolduramam arasını yaşamadan.

çok şey doldurulur hayale ama gerçek boş kaldıktan sonra hayal de durur.

kalan yolun sürekli yarısını giderek bitişe ulaşılmaz adını hatırlamadığım bir felsefeye göre; gerçekte hiç yol gitmeden sona gelirsin bazen.

herkesin güldüğü bir şeyler vardır, hep karamsar olunmaz zaten. olunmamalı da. aslında hiç karamsar olmamalı ama olmadı mı olmuyor.

kulağımda güzel bi şarkı ve elimde bir kalem olsun, her yere gidebilirim herkesle. istediğim süper kahraman olabilirim. solunum yapmayan bir dev, anadol yiyerek beslenen bir inek adam, camında tel olan evlere bile girebilen bir sivrisinek. sınır yok ki.

gerçekte de yok ki sınır. engeller var insanların kendi koyduğu bir de kurallar.
ne insanlar mutlu kurallardan ne de kurallar insanlardan.

bir dönem her evde boy boy dizilen ama hiç bakılmayan ansiklopediler gibi tabular, yıkılması imkansız ego ürünü bahaneler.

dizginlerimiz var dişlerimize geçirilmiş, kontrol bizde sanıp devam ediyoruz nereye çekilsek oraya koşmaya.