Herkes Kendi Yalnızlığında Kavrulur

herkes sevebilir herkesi.
kimisi susarak, kimisi konuşarak, kimisiyse kaçarak.
trabzanlarına tutunmadan çıkar kimisi merdivenleri.
soğuklarda ya cebine sokar insanlar ellerini,
ya da kendininkiler gibi üşüyen başka elleri tutar.
kar yağar. bazen yağmur.
insanlar gider,
insanlar gelir.
bir söz yazmak istersin bazen,
bin engel konulur önüne.
uykusuzluktan kapanmak üzere olan gözleri bile fal taşı gibi açar insanın yaşayacağı bir olay, soğuk bir duş etkisi yaparcasına,
ve koşmaya başlar bakmadan arkasına;
önceki tüm düşüşleri unutturacak kadar.
düşer,
kalkar,
sonra tekrar düşer.
izler; ne kadar silinse de hep tazeler.
zaman her şeyin ilacıdır kendisi dışında,
ve geriye dönüş yoktur zamanda.
düşününce ileriye de gidemezsin aslında,
sadece yaşarsın ne yazıldıysa o anda.
mutluyken mutsuzluğu, tokken açlığı,
gülerken göz yaşını paylaşırsın,
bir bakarsın; bin söze bedel olur;
o bir susar, sonbahar olur.
yapraklar dökülür ellerine,
hepsini toplamak istersin ezilmesin diye,
bazı dallar kırılır, sevmezsin işte rüzgarı.
dört nala giden bir atın yelesi gibi savrulur yalnızlığın.
bir buğu oturur tüm düşüncelerine;
büyülü bir gecenin ortasında, soğuk bir şehirde, yağmur damlalarının vurduğu cama benzersin.
yağmur diner, buğu gider ve gökkuşağı gelir;
gece diye görmezsin.
her şey görülmez ama işte,
her şey söylenmez de.
bazen çok susmak az konuşmaktan iyidir; diyeceğin iki kelimeyse bile.