Ve Perde...

önce kuliste bekleriz dokuz ay, sonra doğarız,
ve perde açılır.
her şey küçüktür başlangıçta; beklentilerimiz, hayallerimiz, ellerimiz...
hepsi büyür zamanla ve hepsi büyürken bir şeyler küçülür içimizde; hissederiz ama yok sayarız.
yok saymayı isteriz daha doğrusu çünkü öyledir işte.

her şey bellidir sahnede,
o belirginliğin içinde yapılan ufak değişikliklere doğaçlama deriz, kendimize sahte bir özgürlük yaratarak.
sus yazıyorsa susarsın sevsen de,
kalbin gel derken git dersin senaryo öyleyse.
içinde bir şeyler biraz daha küçülür.

yüzlerini seçemediğin ve hiç tanımadığın seyircileri vardır hayatının,
acını da mutluluğunu da hemen hemen aynı ifadede seyrederler.
acını görmek için para verirler bazen bilete,
bazen de onları güldürmen için.

ne kadar süreceği de yazan tarafından belirlenmiştir bu oyunun,
zaman geçtikçe her şeyi sığdırma çaban biter, yorulursun.
süre yetmez, süre artar, zaman geçmez.
bir dakika her zaman bir dakika değildir.
bazen bir dakika geçsin diye saatlerce beklersin.
oturarak yorulursun bazen,
bazen hayali bir karakterin peşinde,
olmayan bir hisle saatlerce, günlerce koşarsın; bana mısın demeden.

böyledir işte,
bazen daha başlarken bitsin istersin inanmıyorsan oyuna,
bazen bitmesin istersin sevginden.
bazen de bitse de bitmese de fark etmez dersin derdinden.

sonlara doğru duygu yoğunluğu artar,
dikkat kesilir herkes.
onlar oyunun merakla beklenen sonuna,
sen iki çift göze dalarsın; seyirciler sıradan bir senaryo izlerken sen o gözlerde sindirella'yı, uyuyan prenses'i, pamuk prenses'i yaşarsın.

son sözlerle gözlerini açarsın;

sahneyi bana bıraktılar bütün ışıklar söndükten sonra,
seyirciler beni değil ben onları izledim, ağır ağır boşaltırlarken salonu.
selam verdim yorgun ayaklarıma eğilerek, bedenimi aydınlatan spot ışığın altında; almadılar selamı.
boş salonda biletleri kaldı bazılarının koltuklarında;
kiminin adı ayşe, kimi fatma, kimi funda.
hepsi verdiklerinden fazlasını alıp gittiler salondan,
sahnedeki onlar için fazlası değildi bir oyundan.