Bir Zamanlar

yaz geldi, üşüdüğümü hissettim,
aklımın bir yerinde bir şeyler artık eskisi gibi değildi.
ne eksiklik ne fazlalıktı bu.
ateşi çıkan bir hasta gibiydim,
zaten hep garip gelmişti bana ateş.
vücut ısısı artarken neden titrerdi ki insan?
daha yapraklar dökülmeden sonbaharı özledim.

poşetten imal kayaklarımızla, çok da yokuş olmayan sokaklarda karda kaymak,
karı eriten yağmura küfretmekti mevsimler.
yaz dondurmaydı,
kış kar.
hep bir soğukluk vardı yani içinde.
meyve varsa ilk yoksa sonbahar.
kim bilebilir ki hangi bahar son bizim için?

akşam ezanına müteakip eve giren çocuklardık,
daha hiç aşık olmamıştık lunaparktaki çarpışan otolar dışında kimseye.
yırtık ve çoğu zaman yamalıydı eşofmanlarımız,
ve her yamanın altında bir yara vardı dizlerimizde.
artık büyüdük,
görünmeyen yamalar var,
artık görünmeyen yakınlarımızın bıraktığı yaralarda yüreklerimizde.

şiirler ezberlerdik anlamını bilmeden,
sayfalarca.
şimdi anlamını bildiğimiz bir kelime sayfalara bedel.

"evdeyseniz annemler size gelecek." diyen çocuklardık biz,
öyle temiz, öyle saftık.

lekeler sadece maç yaptığımız tişörtlerimizdeydi,
sonra onlar da içimize işledi.

koşarak kaçardık sokaktaki sahipsiz köpeklerden,
şimdi sabit, stabil ve standart olarak kaçmaya çalıştıklarımız hep derinden.

aldım çocukluğumu karşıma,
yemin ettirdim;

boğazın şişene kadar yenecek o dondurma yine,
poşetten donuna kadar işleyecek kaydığın kar,
tekrar seveceksin lunaparkları,
ayakların kıçına vura vura kaçacaksın köpeklerden,
şiirler ezberleyeceksin,
ama şarkılar söylemeyeceksin,
çünkü şarkıların sahibi var çocuk;

sen bir söylersin, bin yama sökülür süslü eşofmanından,
dizlerindeki yara büyüklüğüne kanar,
yüreğindekiler beste olur güftesi sen olan bir esere,
ve sonra bir rüzgar eser durur.
sus büyüyeceksen,
büyümek sana göre değil.
külahından eriyen dondurma ellerine aksın bırak,
bademciklerin görünene kadar açmayacaksan ağzını gülerken,
sus çocuk, hiç büyüme.