Herkes Aynı Hayatta

O gidene kadar onlarca, yüzlerce sigara içilmişti; toplamda 25 kişinin aynı anda oturabildiği o barda. İçeriye girdiğinde dumandan gözleri yandı hafif, sonra ağır ağır ilerlemeye başladı barın karşısındaki iki kişilik masaya tek başına oturmak için. Bir bir söyledi:"Şişe olsun." diye de ekledi.

Onun dışında 15-20 kişi vardı, hiç birini farketmedi; diğerleri de onu farketmemişti. Milletin sigarasını yeterince soluduktan sonra kendisi de bir sigara yaktı. İlk nefesinden sonra içinde 3-4 izmarit olan kül tablasına koydu.

Sigarasının dumanı barın açık olan camından dışarıya doğru süzülüp havaya karıştı.

...

Hep sevildiğini sanan kadın o gece öğrenmişti defalarca kez aldatıldığını. Orada pişman oldu geçmişte kendisini en çok seven adama hep yüz dönüşüne. Hep yalnız bırakışına.

Evinin yakınındaki parka gitti.

Boş bir banka oturdu, Ankara'yı tepeden gören. Şehrin ışıklarına baktı; Kızılay'a, Ulus'a hatta hiç gidip görmediği Etimesgut'a.

Gözleri doluydu ama neye ağlayacağını bile bilmiyordu; geçmişine yoksa daha geçmişine mi?

...

Bu hikaye ne adamın ne de kadının hikayesiydi.

Barın camından çıkan duman kadının olduğu parka havalandı. Ve kadın derin bir nefes aldığında da ciğerlerine doldu.

Biri nefes verdi, biri nefes aldı; ama artık çok uzaklardı.