Yol

İki saat sonra yolculuk var.

Ne gitmek üzerine ne de gelmek aslında yol.
Hem gitmek var hem gelmek her yolda.
Şehirler arası yolculuklar hayat gibi; bir koltuğa oturup gittiğimizi sanırız saatlerce uyuyarak ve ya cama yaslanıp yolu seyrederek. Bizden bağımsız hareket eden bir şeye kendimizi bırakırız ve gideriz öylece...

Birilerine giderken hep birilerini arkada bırakırız. Sonra bıraktıklarımıza döneriz. Sonra tekrar gideriz.
Hasta olup iyileşmek gibi.

İyiliklere inanmaya ihtiyacım var bütün insanlar gibi,
Sevginin, güvenin varlığına,
Yavrusunu ensesinden tutup taşıyan bir kediye,
Suya ve ekmeğe.

Gözü bağlı bir şekilde burçak tarlasında koşan kız çocuğunun saflığına,
Gökdelenin tepesinde ayaklarını boşluğa sallayıp oturan adamın cesaretine,
Buzdolabı kartonunda yatan evsiz yalnızlığına,
Mesai çıkışı kalabalıklığına,
Hastayken çorba kaynatan sevgili şefkatine,
Sigara dumanını dışarı süzen pencere aralığına; ihtiyacım var,
Kısaca ihtiyacım var lan; bir güzelliği kendi tüzelliğimde yaşamaya ihtiyacım var.

Molada tuvalete koşan adam kaygısızlığında,
Uykusunu bölüp mercimek ya da ezogelin içen teyze tutkusunda bir şeylere,
Sadece köşeleri birleşmiş beş bin parçalık puzzle'ın ortası gibi olan ruhumu tamamlamaya gerek var.

Yola çıkmak gerek hepsi için,
Önce tekerler dönecek sonra ben.