Doktor

http://www.youtube.com/watch?v=aPJrzXxNd8E

Meraba,

Ben Çağdaş. Doğrusunun Mer"h"aba olduğunu bile bile Meraba yazan biriyim; kısacası yaptığım yanlışlar genelde bile bile yaptığım şeylerden oluşur.

Bunu okuyanlardan kimisinin abisi, kiminin kuzeni, okul arkadaşı, iş arkadaşı, dostu, oğlu, yeğeni, sırdaşı, kiminin eski sevgilisi, kimi için tamamen yabancı, kimi için de çok iyi tanıyıp hiç sevmediği birisiyim.

İnsan büyüdükçe sıfatları da artıyor, sorumlulukları da. Ne kadar dolarsa hayatınız, içinizde bir şeyler de bir o kadar boşalıyor zamanla.

Benim içimdeki bu girdap ne zaman başladı emin değilim ama İstanbul'a geldiğim zamanlar olsa gerek çıkış noktası. Ya da çok daha önceden olan bir şeyi ben o zaman farkedip hissetmeye başladım. 23 yıl boyunca "acı" diyebileceğim tek şey aşk acısı oldu hayatımda çok şükür. Sağlığım sıhhatimle ilgili ciddi bir sorun yaşamadım, huzurlu ve mutluydum. Dediğim gibi sadece aşkla ilgili sıkıntılarım oldu yer yer.

Ama İstanbul değiştirdi her şeyi. Tokat bile yememiş bir süt çocuğunu taşlı sopalı bir kavgaya sokmak gibi geldi bana bu metropol. Truman Show'daki gibi hissettim ilk aylarımda sürekli. İlişkim kötü gidiyordu, işe alışamıyordum, ailem sevdiklerim ve büyüdüğüm çevreden artık uzaktım...

O sıralarda yazmaya dört elle sarıldım. Burada insan çok rahat yapayalnız kalabiliyordu ve ben öyle oldukça yazdım. Beyaz sayfalar topladım etrafıma ve her birine içimden gelen farklı şeyleri döktüm.

Yazarken, geçmişte yaptığım hatalarla ilgili aklımı sorguya çektim sık sık:"olay saatinde neredeydin?" diye.

Bu sürede hayatın anlamını çözdüm diyemem belki ama bir çok şey gördüm, duydum, yaşadım ve bu tecrübelerimle de bir çok konuda gözüm açıldı. İnsanların ne istedikleri, neyi neden yapmaya çalıştıkları vs. vs. vs.

Duyguları uğruna yaşayan çok az insan olduğunu gördüm; en azından burada. Artık herkes ya arzu ya hırs ya ego ya şehvet ya da sadece yapmış olmak için yapıyor iyiliği de kötülüğü de. Şehirden mi? yaş ilerlediğinden mi? yoksa tamamen tesadüf mü bilmiyorum ama "aşk" artık lise ve ya üniversite sıralarındaki anlamından çok farklı bir halde yaşanıyor.

Artık pasta mumlarını üflerken "kırmızı ayakkabı" ya da "vitesli bisiklet" istemiyor insanlar; terfi, para, seks, bir ev, lüks bir araba sonra daha çok para istiyor.

Neyse kendime döneyim tekrar.

Bu; başta kendim olmak üzere her şeyi sorgulama durumum beni çok zorlamaya başladı. Askere gittim sonra kafam zaten yeterince karışıkken. Onlarca farklı hayat, farklı öykü dinledim. Ve dinlediğim hayat hikayeleri de öyle ATV ana haberde ağlayın diye koyulanlar gibi değildi. Kimsenin bilmeyeceği ama oralarda bi yerde; bazen Manisa'da bazen Van bazen de Bingöl'deki o çocukların; İbrahim'in, Çetin'in, Levent'in kimse bilmese de yaşayacağı gerçekliklerdi.

Döndükten sonra başladı asıl sorgulamam. Sadece yemek, içmek ve sağlıklı nefes alır şekilde hayatımızı sürdürmek için mi hayattaydık?

Ne yaptığımızı ya da en azından ne yaptığımı çözemedim.

Doktora gitmem gerekiyordu ve gittim de. Sadece belli şeyleri engelleyen bi ilaç verdi ve artık daralmadan düşünmemi sorgulamamı sağladı. Ben sordukça içimdeki boşluk arttı, arttıkça ben sordum.

Şu an geldiğim noktada nasılım bilmiyorum. Birisi "nasılsın?" diye sorduğunda artık gerçekten de bilmiyorum bunun cevabını.

Eskiden korktuğum şeylerden artık korkmuyorum; ama cesaretliyim diye değil, bir şey hissetmediğimden.

Ne yapmalıyım ya da yapmamalıyım bilmiyorum ama Teoman özetliyor durumu aslında;

"Çok mu ayıp hala mutluluk istemek? Neyse zaten hiç halim yok..."

https://twitter.com/_cagdasileri_